224~

Laura PoV
Het was een hele verademing toen de jongens weer "thuis" waren. ook al gebeurde er helemaal niets. Het was gewoon leuk om met de hele bende voor de tv te hangen, Bill enthousiast te horen skypen met zijn mama en Gustav weer eens van Georg te zien verliezen op de Wii. Ik lag in de zetel in Toms armen, eigenlijk had ik de hele dag niets anders gedaan... ik zou echt nog dik worden van mijn luie gedrag. Het programma was gedaan, het nieuws begon en ik vertrok. Weer eens iets over Barbara. Komaan, wou iedereen dat ik depressief werd of zo?
Bill trok me naar hem toe terwijl ik passeerde. Ik zwaaide glimlachend naar Simone en ...mijn moeder. blijkbaar was ze daar ook. Ze vertelde dat ze langs geweest was toen ik nog sliep in het ziekenhuis. Ik had er niets van gemerkt. Ik vertelde haar dat alles oké was, maar blijkbaar vertrouwde ze het nog niet genoeg. Ze vroeg me de hele tijd als het niet beter was dat ik terug naar huis kwam; dat zij me veel beter zou kunnen verzorgen; dat ze me miste. Toen ik haar vroeg waarom ze dat allemaal opnieuw vroeg antwoordde ze simpelweg; "omdat ik nu eenmaal je moeder ben, moeders doen zo'n dingen." Simone knikte. Moeder...pfff niets voor mij. ze leek het te zien aan mijn gezicht. 'Jou tijd komt nog wel, ooit ga jij ook moeder worden, lieverd, en dan ga je Simone en ik eindelijk begrijpen.' zei ze zacht. ik snapte haar logica niet helemaal, maar hij bleef op mijn maag liggen.

's avonds lag Tom bij mij, ik had er geen probleem mee, het voelde best rustgevend om zijn armen om me heen te voelen.
'Bill zei me dat je met je moeder gepraat hebt. Was ze heel bezorgd?' vroeg hij zachtjes. ik was eerst van plan om te doen alsof ik al sliep, om niet te moeten toegeven dat ik echt nadacht over iets wat mijn moeder had gezegd, maar antwoordde dan toch.