017 : Do it

2 dagen later.

David staat in de tourbus en ik kijk op van mijn tijdschrift. Hij wil met de jongens bespreken hoe de verdere tour zal verlopen en geeft hun allen een soort schema, vol zwarte lettertjes, echt een warboel van lettertjes. Vandaag is hun laatste vrije dag, want morgen moeten ze al op het podium staan. Ik luister niet naar David's uitleg over van alles en nog wat, maar denk aan mijn koffers die in de kamer naast mij klaarliggen onder mijn bed. 'Lays', luister even mee.' hoor ik grommend en zie dat het Georg is. 'Waarom?' vraag ik verbaasd, wat interesseert mij hun planning? 'Omdat ik het je zeg, daarom.' Tom grinnikt en kijkt me zijdelings aan. Bill stoot me onopvallend aan en ik kijk hem aan. Hij trekt zijn mond tot een smalle streep. 'Hou toch eens op, stelletje kleuters.'

Ik ben als enige niet verbaasd door Bill's opmerking. Hij loopt al sinds gister chagrijnig rond, en alles steekt hem behoorlijk tegen. 'Dat beslis ik zelf wel.' mompelt Tom vijandig, waar Gustav zich in mengt. 'Jongens geen ruzie maken.' Die gast is altijd het heilige boontje geweest. 'Oké, kan ik dan nu verder gaan?' roept David geïrriteerd. 'Als Lays' nou niet zo moeilijk zou doen.' Tom kijkt me aan nadat hij de woorden uitgesproken heeft, met een blik die enkel ik kan plaatsen. Hij geeft het echt niet op.

'Oké Lays', wat heb je nu weer gedaan?' Georg kijkt me kwaad aan en gooit het papier op de grond. 'Oké, dit slaat nergens op, jullie zoeken het zelf maar uit.' en David loopt de bus uit. 'Heb je Tom weer lastiggevallen, ik had je toch gezegd dat het gedaan moest zijn!' Nu heb ik het gehad! Wat denkt hij wel niet van me? Hij ontwijkt me nu al langer dan een week en spreekt niet meer tegen me. Ik ben net lucht en als hij dat zo wil, dan zal hij het zo krijgen ook!

'Ik ben jou zo zat Georg!
Jij bent mijn broer niet meer, en wat een geluk is dat voor jou! Ik HAAT je, oké? Ik wil je niet meer zien, en niet meer horen. Vanaf nu zijn we vreemden. Ik GA! Nog veel geluk in je leven met je gitaar.' Met tranen in mijn ogen scheur ik mijn blik los van zijn gezicht en loop naar mijn kamer. Normaal zou ik pas vanavond vertrekken en niet om 10 uur 's morgens. 'Lays' wacht nou even.' Ik voel Bill's hand om mijn pols en hij trekt me naar zich toe. Even verschuil ik me in zijn armen, terwijl enkele tranen omlaag vallen. Ik voel me in de steek gelaten door mijn hele familie. Eerst mijn ouders, dan mijn hond en nu Georg. 'Ben je het zeker?' fluistert hij in mijn oor. Ik knik huilend en voel zijn lippen op mijn mondhoek.

Hij veegt mijn tranen weg met zijn sierlijke vingers en het brengt me op de een of andere manier tot rust. Hij krijgt een klein lachje op zijn gezicht, waar ik spontaan meer tranen van kweek. 'Bihiill...' Hij lacht zacht, wat langzaam afsterft. Zijn zachte vingers strijken nog steeds over mijn wang. Zijn donkere ogen glanzen van het kleine vocht en hij sluit ze langzaam. Zijn lange wimpers die een zwart laagje kregen, drukken zich af op zijn huid, wat voor mij een gek uitzicht heeft. Ik snap niet waar hij zich zo druk om maakt als zijn make up uitloopt.

Hij ziet er nog knapper uit als het uitloopt.
Hij had spijt van de ring door zijn lip, maar ik vind net dat het hem nog meer siert.

Evenals de grijze haarcoupe vind ik,... Zijn handen vind ik... Zijn borst vind ik...

'Doe het.'

Een zachte muntgeur verlaat zijn mond en nu twijfel ik geen seconde meer, hoe vreemd het ook is. Zacht druk ik mijn lippen op de zijne en voel een tintelend gevoel op mijn armen. Zijn lippen zijn zo zacht als mijn kussen. Ik schiet plots in de lach als hij op mijn lip bijt. We doen onze ogen open en ik lach nog harder. 'Wat?' lacht hij vrolijk mee. 'Gek.' en haal mijn koffers vanonder het bed vandaan.