019 : Hawaii

Mijn Ipod speelt hard door mijn oren, zodat ik niets hoor van alle mensen om me heen. Ik zit langs het raam en staar naar de witte wolkjes die we voorbij razen. Ik weet niet echt hoelang ik er al opzit, maar het maakt niet uit. Ik vind vliegen eigenlijk wel leuk om te doen, iets anders dan Tom. Bij die gedachte moet ik plots beginnen lachen. De vrouw die langs me zit, kijkt me vriendelijk aan en ik excuseer me gretig. Het beeld van Tom vorig jaar in dat vliegtuig was hilarisch, hij deed het bijna in zijn broek. Ik veeg mijn tranen weg en zet mijn volume wat zachter.

Het lijkt erop dat deze vliegreis me eindelijk weer eens heeft doen lachen en de oude Lays' terugbrengt. Ik heb dagen niet meer gelachen als ik nu heb gedaan, of het was met Bill's stommiteiten. De oude Lays', dat klinkt goed. Ik moet me terug herpakken en trachten Tom te vergeten. En hoe gaat dat gemakkelijker dan voor enkele maanden zijn gezicht of muziek niet te horen of zien? Het huis van tante Griselda verschijnt op mijn netvlies en ik zucht even. Eigenlijk ben ik best wel laf om zomaar weg te gaan. Dit is iets wat totaal niet Lays' is. Maar misschien helpen de maanden bij haar, voor de toekomst? Op welke enge manier zou ik eigenlijk niet echt weten. Ach wat, ik zie wel wat komt. Met een glimlach op mijn gezicht vallen mijn ogen langzaam dicht.
(dat rijmt..)



5 uur later in Hawaï.


De zon brand hevig op mijn huid en ik druk mijn zonnebril dieper op mijn neusbeen. Wat een hitte! Transpirerend en puffend stap ik uit de taxi en zie een norse man op het dek staan. Achter hem staat een groot wit huis, aan het strand. Dit herken ik als mijn kamer! Mijn koffers worden uitgehaald en ik zeul ze omhoog op de trappen. 'Ehm...hallo.' mompel ik, als de man me gewoon eng blijft aanstaren. Ik kan me niet herinneren dat ik ook een nonkel had...


'Hallo? Je spreekt me aan met Mevr. Griselda en niets anders, begrepen?' roept ze luid. Geschrokken door de kracht en vooral door de stem deins ik naar achter. Hij/zij maakt een grapje,toch? Haar gezicht is vlakbij en een ader komt zichtbaar boven haar oog, net als vroeger.

'Ja, tant,...Mevr. Griselda.' stotter ik. Gelukkig kan ze geen gedachten lezen, als ze wist dat ik haar voorhield als man, was mijn sterfdatum nabij. 'Neem je koffers en volg me.' bromt ze en draait haar stijf om. Ze opent de deur en een lucht van dennengeur, dringt mijn hoofd in. Mijn ogen prikken en snel volg ik haar de trap op. Geef mij toch maar tandpasta met babyshampoo, zoals Bill. 'Hier doe je je ogen dicht.' en toont me een verontrustend bed aan. Het is eigenlijk geen bed volgens mij. Het is een soort kamp bedje met een wit laken eroverheen.


'Moet ik..ik kan echt niet slapen op ..' Ze zet dreigend een stap dichter en meteen zwijg ik. 'Ik zal ... zal heerlijk slapen.' zeg ik glimlachend. Ze knikt en drukt uit het niets een blad in mijn handen. 'Jou schema voor de komende maanden, begint over een halfuur.' Daarbij verlaat ze de kamer.


Ik staar haar even na en zuchtend glijden mijn ogen over de regels.
Niet te geloven! Ik sport zowat 24 op 24 of wat? En wat voor eten krijg ik in godsnaam? Havermout als ontbijt met een appel, granenkoek als 10 uurtje, Sla met tomaat en asperges als middagmaal, en als avondeten volkoren brood met light kaas? Light is geen eten! Waar is de pizza en de spaghetti? Ik kreun zielig en boos stamp ik de koffer in de hoek.


Ik kan wel huilen, mokkend plof ik neer op het bedje en hoor plots geram op de deur. 'Over 3 minuten beneden in de loopkledij die ik je gaf en sportschoenen onderin de kast.' Ik sta verbaasd op en open de kast. Er hangen zo'n 15 verschillende trainings in. Van maat 42 tot...36? Ik laat het uit mijn handen vallen en krijg een misselijk gevoel. Wil ze me echt in een maatje 36 hijsen, in enkele maanden tijd?

'Oh Lord, wat heb ik mezelf aangedaan?' fluister ik terwijl ik maat 42 uit de kast trek. Een pikzwart trainingspak en schoenen. Ik kleed me om en open de deur. 'AAarrrghhh!' Geschrokken sla ik een hand voor mijn mond als ze zowat met haar neus op mijn oog plakt. Mijn hart bonst als een bezetene en ze steekt dreigend haar hand uit.
'Maak dat je onmiddellijk onder bent, ik zei 3 minuten en geen 10!' roept ze kwaad. 'Ja G- Mevr. Griselda!' roep ik luid van opwinding en been in mars de trappen af. Als Bill me nu zou zien, zou hij me vierkant uitlachen.