231~

Laura POV
Gelukkig was het meeste van Toms serieuze "gezinsuitbreiding" al weer vergeten toen ik de volgende morgen. Of toch bijna alles. 'Weet je wat, als je ooit mocht zwanger worden van mij; noem me dan gewoon Pappie.' zei hij en even leek hij doodserieus. ik dacht even dat ik ging flauwvallen -en dat op mijn verjaardag- en ik voelde me bleek worden, blijkbaar deed ik het ook, want Tom begon voorzichtig naar me toe te stappen. 'Laura?' mompelde hij zachtjes. 'Lau, dat was als grap bedoeld, dat weet je toch hé?' vroeg hij nog zachter. Hij kwam naast me zitten en ik duwde hem plat op mijn bed, al bleef ik zelf zeggen. 'Thomas Kaulitz, doe dat nog 1 keer, verjaardag of niet en ik castreer je! of op zijn minst dood...' zei ik kwaad terwijl ik mezelf probeerde te kalmeren. Ik dacht dat ik zijn ogen net iets groter zag worden. Dus hij was bang, goed zo. Ik liep naar de deur en wierp hem een kushandje toe. 'Hoop dat je straks een beetje normaal doet.' zei ik zachtjes terwijl ik naar de ontbijttafel liep. Hij lag zowat vol met kado's. ik keek naar Bill. 'Laat me raden, je kon je niet inhouden.' zei ik lachend. Mijn boze bui was over. Ik wist dat Tom het niet zo erg bedoeld had, en ik had hem gisteren ook de hele tijd geplaagd. Kon ik er aan doen dat zoiets mij een halve hartaanval bezorgde? 'Well, de halve tafel is van mij, die twee dozen zijn van Georg en Gustav en de andere helft van de tafel is van...'hij moest niet eens meer zeggen van wie het kwam. Op elk cadeautje aan die kant van de tafel stond in reuze letters TOM geschreven. Ik denk dat het niet erg moeilijk was te raden van wie die kwamen. Het verbaasde me dat ze aan al die dingen gekomen waren... hoe kon je nu aan zo veel ideeën voor een verjaardag komen? ik werd alleen al bang als ik naar die van Tom keek.