010 - Silent

Liam POV
Ik trek de capuchon wat meer over mijn hoofd en loop de steeg uit. Meteen kijk ik naar rechts, en daar zie ik hém, Niall die zijn voeten vast heeft. Ze bloeden hevig, maar wat me het meeste zorgen maakt is ; zijn rollende tranen.

Ik leg mijn hand op zijn schouder en zijn hoofd draait pijlsnel naar mij toe. Zijn ijsblauwe ogen kijken me minachtend aan. Ik twijfel even, maar dan help ik hem omhoog. Niall trekt meteen een pijnlijk gezicht, waardoor ik besef dat ik hem op moet tillen.

Nog steeds zwijgend til ik hem op, terwijl hij uit mijn armen probeert te komen lopen we langs smalle straatjes. Ik schrik als ik mijn ‘vrienden’ al in de verte zie lopen. Ik schiet van de schrik snel een straatje in met Niall nog in mijn armen. Ik hoor hun gelach al dichterbij komen. Ook ruik ik de geur van rook en hun aftershave. Als ze voorbij het straatje zijn slaak ik een zucht en loop weer verder.

Als we er eenmaal zijn duw ik met moeite de deur open en ‘dump’ ik hem in een rolstoel. De pijn in mijn hand merk ik nu pas weer. Snel rijd ik de rolstoel met Niall erin naar de balie. Ik wijs eerst naar zijn voeten en dan naar mijn hand. De baliemedewerkster ziet het al meteen en begeleidt ons naar de onderzoekskamer. ‘’De dokter komt zo.’’ Zegt de medewerkster, en ze loopt weg.

‘’Waarom help je me?’’ Nialls stem klinkt kil, het doet me weer breken. Het enige wat uit mijn keel komt is ‘’Gewoon.’’ Meer krijg ik er niet uit. Ik staar naar mijn voeten en hoor het geluid van piepende schoenen, de dokter komt al.