031 : All your Fault

Verveeld en doodop staan we met z'n allen aan de uitgang van het hotel. Het is 7 uur 's morgens en toch zien we eruit als halve zombies. Het is opmerkelijk stil binnen de groep, maar misschien is dat even beter op die manier. 'Jongens, we kunnen vertrekken! Hebben jullie zeker alles mee?' Er wordt kort geknikt en alle kaarten worden terug afgegeven aan de balie. We worden in beweging getrokken door David die ons seint, en Bill die leidend mijn hand vast heeft. Ik schenk hem een klein glimlachje en trek mijn kap over mijn hoofd heen. Uit mijn ooghoeken zie ik hoe Charlie zich volledig tegen Tom aangedrukt heeft, als een magneet. Veel aandacht schenk ik er niet aan, het is nog steeds 7 uur en ik ben doodop, ik wil enkel mijn bed.


We worden in een busje gepropt, waar ik plaats moet nemen naast Georg. Hij lacht heel voorzichtig mijn kant op en maakt wat extra plaats vrij. De woede die in mij gonsde, is bijna volledig gaan liggen. Ergens wou hij toch maar het beste voor me. Het is enkel niet eerlijk dat hij alle schuld op mij schoof. Volgens Bill heeft hij wel een groot schuldgevoel, wat ik zelf ook wel aan hem merk. Maar toch laat ik hem nog even zweten, zo ben ik nou eenmaal.

Recht tegenover mij, Georg en Bill, gaan Tom, Charlie en Gustav zitten. Bill port me en vragend kijk ik hem aan. Hij buigt zich tot mijn oor en heel even raakt zijn lip mijn oorschelp. 'Mag ik even mijn hoofd op je schouder leggen tot we er zijn?' Ik kijk vreemd voor me uit en schiet dan in de lach. 'Wat?' vraagt hij nu grijnzend. 'Waarom vraag je dat nu? Doe het gewoon.' lach ik nog steeds om zijn schaapachtige gezicht. 'Geen idee.' mompelt hij bedenkelijk en nestelt zich dan goed om op mijn schouder neer te komen. Hij verstopt zijn handen in de zak van mijn trui en sluit zijn ogen. Als ik opkijk, zie ik hoe Tom me opnieuw kwaad aankijkt. Serieus, wat is zijn probleem nou? 'Is er iets?' vraagt Charlie hem.

'Nee, alles gaat prima!' bromt hij sarcastisch terwijl hij zijn blik niet van me lost. 'Waarom staar je haar dan aan?' De jaloersheid druipt gewoon van haar gezicht af. En dat is gewoon nergens voor nodig. 'Omdat hij jaloers is.' mompelt Bill slaperig. 'Hou je kop!' vervolgt door een stamp tegen zijn scheenbeen. Geschrokken schiet Bill overeind en kijkt zijn tweeling kwaad aan. 'Wat bezielt jou? Zal ik je eens schoppen?' en wijst dreigend naar zijn puntlaarzen. 'Durf je toch ni..'

'Verdomme Bill!' gilt Tom uit en grijpt naar zijn knie. Triomfantelijk hijst Bill het hoofd en werpt hem een handkusje toe. 'Zeg nooit dat ik iets niet durf, evenbeeld van me.'
Verbijsterd door het hele gebeuren hou ik wijselijk mijn mond en kijk Georg ongemakkelijk aan. 'Jongens alsjeblieft, gedraag jullie eens volwassen.' helpt hij me uit de ongemakkelijke situatie. 'Pff, hij moest zonodig geweld gebruiken!' verdedigt Bill zichzelf.

'Het is haar schuld.' Verbaasd kijk ik Charlie aan die zorgzaam over Tom's knie heen wrijft. 'Ohja, is het al verboden om te lachen?' Hoe komt ze er ook op? Ik doe niets verkeerd. 'Volgens Georg lok jij alles uit.' Ze krijgt een grijns op haar gezicht en wacht mijn reactie duidelijk af. Georg? Heeft hij dat gezegd?

De auto stopt en de deur gaat open. Ik weet dat ik moet reageren om niet zwak te lijken, maar het lukt me niet. Ik was net van plan om Georg misschien een kans te geven, maar nu voel ik me weer zo,..zo gekwetst. Tom kijkt me niet meer aan en staart naar de verstrengelde hand van zijn vriendin. 'Je weet niet waarover je praat!' zucht Bill en trekt me dan overeind.