238~

Laura PoV
Tom deed alsof ik er niet was...typisch.. Alsof je mijn gewicht op zijn schoot echt zou kunnen negeren. hij was nog steeds boos omdat hij niet mocht meelezen. Ik draaide me glimlachtend om en wachtte tot hij me aankeek. Hij keek weg. ik bewoog irritant met hem mee; hij draaide zijn hoofd de andere kant op, net zoals ik. Hij wou rechtstaan, maar dat ging niet want ik zat op hem en hij kon dus niet weg. muhahah...(niet dus)
hij leek iets te willen zeggen, maar besloot dan maar om niets te zeggen, en me verder te negeren. Tom deed graag koppig... op sommige momenten. ik sloeg mijn benen om hem heen dat als hij dan toch kon rechtstaan, hij mij ineens mee had. hij rolde met zijn ogen, maar wou me niet aankijken.
Ik gaf een klein kusje op zijn neus, hij probeerde zijn gezicht weg te trekken, maar hij was net te laat. Hij glimlachte een beetje, alsof hij het meeste nog steeds inhield. Ik keek hem aan en hield mijn hoofd schuin.
'Is er iets?' vroeg hij zachtjes. ik schudde mijn hoofd. 'Waarom doe je dan zo raar?' vroeg hij weer. 'Ik wacht tot jij minder boos bent en je terug volwassen gedraagt.' mompelde ik. Tom fronste zijn wenkbrauwen. 'Ga niet zeggen dat jij ook wilt dat ik zo verantwoordelijk blijf.' mompelde hij. ik knikte met een klein glimlachje. Hij gromde zacht, maar toen hij zich uitrekte legde hij zijn handen op mijn heupen. tot daar was Tom volwassen, nu was hij gewoon weer het perverte ventje die ik vroeger kende...
Ik leunde me een beetje naar voren om hem te kussen, we zaten een beetje heel onnodig op elkaar geplet, maar dat vond ik niet zo erg... Ik vond het eigenlijk best grappig. ik sloeg mijn armen om Tom heen, en hoorde Georg luid kuchen, waarschijnlijk als een soort teken dat ik heel expres negeerde. Tom leek het niet eens op te merken.