240~

Laura PoV
Bill en Georg kwamen kijken, het zag er grappig uit, want Tom deed alsof hij juist in mijn tenen ging bijten. Hij keek op, ik vond Bills gezicht er hilarisch uitzien, en Georg, die zag eruit alsof hij braakneigingen kreeg.
'Euhm..we kwamen gewoon even zeggen dat wij tot vanavond minstens tien uur niet terugkomen. Have FUn.' zei Bill kort. 'Dus je laat ons alleen in de bus?' vroeg Tom. 'Jah, probeer hem heel te houden, blijkbaar hebben we dat ding nog nodig.' mompelde georg met een duistere blik in mijn ogen. TOm grijnsde, ik giechelde. ik dacht even dat ik Bill hoorde zuchtten.
'Jullie gaan echt nooit veranderen, en opgroeien...no way.' zei hij zachtjes terwijl hij de deur sloot. ik giechelde als een klein kind, al wist ik zelf niet waarom. ik glimlachte naar Tom. Hij keek me vragend aan. 'Heb je hier kaarsen?' vroeg ik zacht. hij keek me aan alsof ik zojuist een van de moeilijkste wiskundeoefeningen had gevraagd die ik maar kon bedenken. 'Misschien.' zei hij zacht. 'Tussen de cadeau's zaten er een paar denk ik.' zei ik met een bedenkelijk gezicht. Toms gezicht klaarde meteen op. 'Ja, ik ...moet ik ze halen?' vroeg hij zacht. ik haalde mijn schouders op. 'Ga jij maar een beetje jengelen op je gitaar boven.' zei ik lachend. Hij keek me argwanend aan, maar hij deed wel wat ik hem vroeg.. Nu had ik hier alle tijd en ruimte om te werken aan iets dat me in mijn hoofd geschoten was...kon nog wel leuk worden vanavond, denk ik.
Ik voelde aan dat het anders was...vorige keer was ik geflipt, helemaal geblokeerd, maar dit keer niet. Ik voelde het gewoon ... aan de omgeving, aan het moment.. aan mezelf...