242~

Laura PoV
Ik had moeten weten dat TOm zich echt niet zou kunnen inhouden en volwassen zijn. Toen hij geen honger had, kreeg hij de aandrang om alle broodkruimels mijn kant uit te blazen. Eerlijk gezegd vond ik het grappig, maar om hem toch maar te laten stoppen ging ik bij hem op schoot zitten. Het duurde niet lang voor we ergens lachend in de zetel ploften.
Eigenlijk had ik in gedachten gehad om een film te kijken, maar Tom was...creatief genoeg om dingen te verzinnen waarvoor we geen Tv nodig hadden. Je zou zeggen dat je na een half uur kussengevecht doodmoe was, maar als TOm de hele tijd achter je aan zat had je genoeg energie om nog eens naar boven en beneden te lopen. Uiteindelijk kreeg hij me toch te pakken in de zetel. Ik was nu zeker plat want ik werd gesandwiched tussen de zetel en tom die nog steeds kussens probeerde aan stukken te slaan.
'Genade!' riep ik lachend. Hij ging op zijn knieën naast de zetel zitten zodat ik hem in de ogen kon kijken. 'Sorry, zei je iets?' vroeg hij plagerig. 'Adempauze.' mompelde ik hijgend. Hij glimlachte en gaf me een flesje frisdrank. Het leek erop dat Tom aan de rest had gevraagd om geen bier meer in de bus te brengen. Ik kreeg echt het gevoel dat ik hun levens omgooide. en ze leken er dan nog geen probleem van te maken ook. Ik schudde zuchtend mijn hoofd. Tom keek op, misschien lichtjes geschrokken. 'Is er iets?' ik glimlachte zachtjes. 'Nope, ik voel me gewoon een verschrikkelijke last.' mompelde ik. Hij kwam naast me zitten in de zetel en trok me tegen me aan. 'Jij bent nooit een last, hoor je. nooit.' fluisterde hij in mijn oor, waarna hij een kus op mijn haar gaf.