01.12

Het enige dat ik wilde was haar in mijn armen sluiten en vergeten dat ze dood was, maar dat was bijna onmogelijk. Het leek misschien alsof ik een dramatische tiener was, die weer eens last had van een emotionele periode – waar ik volgens de meeste bijna zeven op zeven last van had – maar dat was ik niet. Het enige wat ik had was verdriet. Verdriet om mijn beste vriendin, mijn maatje.
"Ik ga naar mijn kamer, een beetje slapen," mompelde ik zacht en liep traag naar de gang. Onderweg passeerde ik de badkamer en de kamer die vroeger van mijn zusjes was geweest tot hij ons achterliet. Mijn kamer was nog altijd in de babykleuren geverfd die mijn ouders ooit gekozen hadden. De muren droegen littekens van vele woedeaanvallen, kribbelbuien en angstaanvallen. Ik liet mijn hand over een van de krabbels gaan. De meeste waren in mijn onleesbaar handschrift geschreven, ik deed geen moeite om ze te lezen, maar wanneer ik eentje tegenkwam in Ashley's sierlijke geschrift bleven mijn ogen hangen. Hoe hard ik ook nadacht, ik kon me niet bedenken wanneer ze dat kon geschreven hebben. Ik hou van je Amy-Amy, stond er te lezen. Een traan druppelde over mijn wang. Ik wist dat ze niet had gewild dat ik huilde, maar hoe kon ik niet huilen als mijn vriendin dood was? De enige die me ooit geholpen heeft.

Dagen gingen voorbij. Ik zag de zon opgaan en ondergaan. Mentaal en fysiek was ik uitgeput, maar ik durfde niet gaan slapen. Wanneer ik mijn ogen sloot zag ik haar voor me, in een doodskist. Wanneer ik dichterbij kwam stond ze recht, deed haar ogen open en begon te spreken. "Het is jou fout Amy-Amy. Als jij niet in mijn leven was geweest zou ik nu nog gelukkig zijn. Ik haat je van ut het binnenste van mijn ziel," zei ze dan en verdween weer terwijl haar woorden duizend keren herhaald werden. Tot een gekrijs mijn oren vulde. Daar had ik geen zin in en al zeker niet om het elke nacht te horen, dus overleefde ik al enkele dagen op koffie en energie dranken. Naar school gaan deed ik niet. Mijn vader drong me, maar ik spijbelde. De lieve, gehoorzame dochter veranderde in een monster. Van mijn krukken was ik af, maar mijn spieren waren nog niet sterk genoeg. Elke dag probeerde ik basis oefeningen te doen, pirouettes te oefenen en aan mijn zwaktes te werken tot ik weer groen licht kreeg om aan de balletlessen deel te nemen. Dat groene licht had ik enkele uren geleden gekregen, net als een nieuwe prozac kuur. Stomme medicijnen.