Chapter 3.1 - Sailing away

Het was alsof ze verdwaalde in een doolhof van gedachten. Ze probeerde zich dingen te herinneren, maar haar hoofd zat vol spinnewebben en mistige duisternis. Wat was er gebeurd? Iets in haar zei haar dat het belangrijk was, heel belangrijk, maar het antwoord glipte tussen haar vingers door als pijlsnelle vissen. Glibberige alen.
Ze voelde zich gemangeld. Er moest iets vreselijks gebeurd zijn, iets waardoor ze alles was kwijtgeraakt, en haar lichaam naar de knoppen was in allerlei opzichten.
Maar wat?

Ze waren al een tijdje op zee, op weg naar de volgende haven waar Jack informatie kon inwinnen. Binnenkort zouden ze daar aanleggen, zogenaamd om voorraden in te slaan. Ondertussen zou hij tussen neus en lippen door vragen of iemand 'The Lonely Mermaid' voorbij had zien komen, en een specifieke vrouw in het bijzonder.
Hij vroeg zich wel af waarom de magiër hem niet meer details had gegeven. Hoe ze eruitzag, bijvoorbeeld. Of wist hij dat zelf soms niet? Hoe dan ook, het maakte het knap lastig.
Verstrooid speelde Jack met zijn kompas, tegen de reling aanleunend. Hij had het op het moment niet heel hard nodig, of beter gezegd, hij kon het niet gebruiken, omdat het vinden van Alysa niet datgene was wat hij het liefste wilde, maar wel dat waar hij mee moest beginnen. Hij had nog zitten nadenken over manieren om eronder uit te komen, maar elke keer dat hij dat probeerde, verscheen het gezicht van de magiër weer voor zijn geestenoog... Zo scherp dat hij begon te twijfelen of het wel een gewone herinnering was. Het was alsof er met zijn gedachten werd gespeeld...
Ik zou het niet proberen, als ik jou was.
Nee, het was maar beter om het risico niet te nemen. De dreigende stem joeg nog steeds koude rillingen over zijn ruggegraat.
Hij keek weer op zijn kompas, gewoon uit nieuwsgierigheid. Waar zou het pijltje naar wijzen? Richting het Woud van Nyx? Rare naam trouwens, Nyx. Woud van niks. Hij grinnikte.
Of wees het kompas gewoon waar het altijd naar wees, namelijk naar de rum?
Het pijltje draaide enkele malen rond, zwiepte aarzelend heen en weer en bleef toen steken bij een punt ergens schuin voor hem.
Jack's ogen gleden in die richting en een glimlach kroop over zijn gezicht. Natuurlijk.
Daar legde Marin een knoop in een touw, met een verstrooide uitdrukking op haar gezicht. Een aantal plukjes haar waren uit haar vlecht ontsnapt en hingen nu pesterig voor haar gezicht, waardoor ze ze steeds weg moest vegen. Aan de linkerkant van haar hoofd hing een gordijntje van haar dat stijl naar beneden viel, over haar oor.
Hij klapte het kompas dicht en slenterde op haar af. Hoewel ze niet opkeek, leek ze zijn aanwezigheid op te merken. Het gepriegel met het touw stopte even, en ging daarna weer sneller, maar nu opvallend handig en geconcentreerd.
"Lukt 't?"
"Prima," zei ze stug, haar ogen op het touw gericht. Het viel hem op hoe lang haar vingers waren. Lang en slank, met een grote ring om haar ringvinger.
"Mooi ding," zei hij, ernaar wijzend.
"Erfstuk," antwoordde ze kortaf.
"Ga je ook nog antwoorden geven die uit meer dan twee lettergrepen bestaan, of niet?"
"Nee."