244~ Laura...

Laura PoV
Ik lag hier goed, met mijn hoofd op Toms schoot, met zijn armen om me heen. Ergens was het wel raar...maar ook speciaal. Ik ben nu officieel negentien, en de enige jongen van wie ik gehouden heb, houdt van mij... In negentien jaar is er maar 1 jongen die mij ooit heeft laten op wolkjes lopen, bijna mijn hele leven lang. Ik hield van hem, ik hou van hem en ik weet zeker dat ik voor altijd van hem ga houden... ik heb het gevoel dat het vaststaat, dat het al beslist is, en dat ik zoiets niet kan ontlopen. Niet dat ik zoiets ooit zou willen ontlopen, niet meer...
Eigenlijk is het maar gewoon toeval dat we elkaar kennen... Mijn moeder had een ruzie kunnen gehad hebben met Simone, en als ze elkaar dan gewoon waren blijven negeren dan had ik hem misschien nooit zo goed gekend als nu. Dan waren we nooit samen opgegroeid... ging Tom misschien iemand helemaal anders zijn.. zou ik zeker iemand anders zijn, maar misschien niet in de goeie manier. Tom had me gebroken, zeven jaar geleden was er slecht een hoopje Laura over van wie ik was... maar ik ben erdoor gekomen. Ik ben blijven vechten en ik weet dat nu met TOm...ik ben sterker geworden. Zonder erom te doen ben ik sterker dan ik ooit was, ik kan meer aan dan ik ooit aankon... Tom keek me aan met zijn engelen oogjes, alsof hij wou vragen waaraan ik eigenlijk dacht. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en duwde de fopspeen terug in zijn mond. Ik voelde zijn lichaam over mijn lippen, en zijn zachte -in mijn ogen-grote handen over me gaan. plots stopte hij, bang voor mijn reactie. Ik niet, ik was sterker dan ooit, en ik denk niet dat ik ooit meer van TOm wou dan hij me wou geven... ik wou hem helemaal voor mezelf.. vannancht... alleen hij en ik..samen... alleen... een geheel...samen verbonden...voor eeuwig samen...

Waah...Ik heb een paar uur geleden het einde van de story geschreven Maar niet getreurd...ik heb nog 30 deeltjes staan voor jullie..en een hele portie Drama...