Hoofdstuk 17.

Naar een aantal minuten had ik de moed bijeengeraapt om mijn oom te bellen. Naar enkele seconde nam hij op en ik was blij zijn stem te horen. Hortend en stotend vertelde ik wat ik oma een paar minuten geleden heb verteld. Mijn oom reageerde erg rustig en dacht er over na of we de zedepolitie moesten waarschuwen. Ik wist in eerste intstantie niet eens wat de zede politie was, ik bedoel ik was 13. Nadat mijn oom en ik onze laatste woordwisseling hadden en ik nog een aantal keren in huilen was uitgebarsten zeiden we gedag, en hoorde ik het eenzame gepiep van het ophangen van een telefoon, de lijn was dood. Ik en oma keken elkaar betkenisvol aan, en we gingen naar benden. Nadat mijn opa dit gehoord had was de bom gebarsten, hij was onwijs kwaad en trok zichzelf terug op zolder met een puzzelboek. Ik voelde mezelf erg gedeprimeerd omdat ik andere mensen zo veel verdriet deed met mijn eigen pijn. Mijn broertje zat rustig op de bank en keek wat T.V terwijl oma en ik het eten opzetten terwijl we met zijn alle gespannen op de terugkomst van mijn moeder wachtten. Toen ze eenmaal thuis was vloog ik haar om de nek, en oma keek mij aan met haar blik die zegt: "vertel wat er is, of ik doe het." Ik begreep de waarschuwing en wachtten totdat iedereen benden op de bank zat met een kop koffie, en in mij en mijn broertjes geval een glas ranja. Na even rustig gezeten te hebben, begon mijn verhaal voor de 4e keer deze dag vertellen alleen dan tegen mama. Ik wist mezelf sterk te houden voor haar, door niet in huilen uit te barsten. Nadat ik klaar was, en er een lange stilte volgde leek het wel of de kamer bevroren was. Iedereen was in complete shock. In mama's prachtige ogen dronken tranen die als kristallen over haar wangen biggelde. Haar kleine meisje was nog meer zeer gedaan, als dat iedereen dacht. Mamam zei dat ze nog even wilde tanken voor dat het eten klaar was..