Chapter 3.4 - Sailing away

"The Lonely Mermaid?"
"Sorry, nooit van gehoord."
"Geen idee..."
"Het achip met die zeemeermin als boegbeeld? Dat schip?"
"Dus je hebt het gezien?" vroeg Jack opgewonden. Eindelijk, na uren vruchteloos rondvragen, had hij iemand gevonden die het schip kende!
Het meisje haalde schuchter haar schouders op. "Dat ligt eraan of dat het schip is dat je bedoelt."
"Ik denk het wel," zei Jack, ongeduldig afwachtend. "Waar is het nu?"
"Dat weet ik niet," antwoordde ze, en hij voelde de moed hem in de schoenen zinken. "Maar het vertrok in die richting." Ze wees.
"Dank je," zei Jack, zo blij als een kind. Die blijdschap verdween overigens onmiddelijk toen hij zich herinnerde wat hij ook alweer met die informatie moest.
Verdorie. Waarom was het leven zo gemeen?

Toen hij terug naar zijn hut liep, ving hij een stukje op van een gesprek dat hem interesseerde. Hij bleef uit het zicht staan en luisterde.
"Natuurlijk ga je niet van boord. Dat wil je me toch niet aandoen?"
Jack knarste met zijn tanden. Die stem zou hij overal herkennen. Ivar. Hij klonk smekend en liefkozend, en Jack kon wel raden tegen wie hij het had.
Inderdaad. "Ik houd het niet meer uit, Ivar. Mijn gedachten, mijn herinneringen... Alles is wazig. Ik weet alleen dat ik lange tijd opgesloten heb gezeten en... Ik dit schip meer dan zat ben. Ik móét hier weg."
"Dat zei je eerder ook al. Ben je vergeten wat ik toen heb gezegd? Je kunt nergens naar toe. Je weet niets van je verleden. Je hebt geen geld. En ik kan je helpen. Misschien..."
"Hoe dan?"
"Je vragen stellen. Op onderzoek uitgaan. Ergens hier moet zich toch een aanwijzing bevinden over wie je bent? Ik zal..."
"Je zult helemaal niks! Ik moet-"
Haar protest werd plotseling gesmoord en het was stil. Jack gluurde om het hoekje, en zijn hart sloeg een slag over.
Daar waren Ivar en Marin, verstrengeld in een innige omhelzing. Ze hadden hun ogen dicht.
Snel dook hij weer weg en draaide zich om, zijn vingers strak om de kaart geklemd. Hij had genoeg gezien.

Blijkbaar zijn de stukjes in dit verhaal gedoemd tot kortheid...