257~

Tom PoV
Ze liep nog een beetje door, ze was doodstil en wachtte dan plots. ik keek haar aan en schrok, ze leek bang en verdrietig en... had ze het gelezen van Barbara? 'Tom...we..' ze leek niet uit haar woorden te komen. Ik glimlachte lichtjes. 'Wat is er?' vroeg ik zacht. Ze haalde diep adem, maar schokkerig alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten. Over huilen gesproken, haar ogen waren bloedrood. 'Heb je gehuild?' vroeg ik geschrokken. Ze draaide haar hoofd weg. 'iK ..TOm.. ik ... ik ga.;ik wil terug naar huis.' zie ze zacht. ik boog mijn hoofd. Had ik iets misdaan? 'Daar moet je toch niet voor huilen? Ik bedoel, het is niet dat we je gaan opsluiten en je niet gaan laten gaan of zo.' zei ik met een lachje. Maar het klopte niet. Laura zou niet huilen voor zoiets als dit. 'Wanneer vertrek je?' vroeg ik zacht. 'Nu.' snikte ze. Ik knikte.Zou ik haar weer moeten missen. 'En wanneer vereer je ons weer met je aanwezigheid.' vroeg ik zacht. Laura snikte en leek zich te willen omdraaien, om weg te lopen. Ik hield haar tegen aan haar hand. Ze wou me niet aankijken. 'Laura?' Ze snikte. 'Ik weet het niet. Ik weet niet of ik nog terug kom..' mompelde ze zachtjes. ik keek haar verbaast aan. 'Wat?' vroeg ik zachtjes. Dit ging helemaal niet goed. 'Ik .. ik moet gewoon...tijd voor mezelf... herbronnen of zo.' snikte ze. ik probeerde ervoor te zorgen dat ze naar me keek, maar dat deed ze niet, dit kon ze niet menen. 'Laura?' vroeg ik zacht, ik voelde mijne tranen in mijn eigen stem opkomen. 'En wij dan?' vroeg ik zacht. Ik kon het amper luidop zeggen. Ze piepte even. 'ik denk dat het beter is als wij mekaar even niet...zien, horen weet ik veel wat.' fluisterde ze. het had even goed een blad kunnen zijn dat over de grond waaide, maar in mijn hoofd was het onverdraaglijk.. mijn hoofd leek te ontploffen... nee, niet mijn hoofd... mijn borst. ik klampte mezelf vast aan haar hand die ik nog steeds vast had.