|| Fifty Seven

Januari

“Weet je zeker dat je alleen gaat? Misschien is het beter als..”
“Nee” onderbrak ik mijn moeder. “Ik ga alleen.”
Ze knikte en liep naar me toe. Ze was ouder geworden dit jaar. Diepe groeven liepen over haar gezicht maar haar ogen straalden vrolijkheid uit. Ook al keek ze op dit moment bezorgd en verdrietig, de glans in haar ogen was duidelijk te zien. Ze was er deze morgen al geweest, samen met mijn vader. Mijn moeder had gevraagd of ik met hen meewilde, maar ik ging liever alleen. Dan kon ik rustig praten en nadenken.
“Als het niet gaat kun me altijd bellen.”
Ik knikte en zette een muts op mijn hoofd. “Het zal wel gaan.”
“Veel succes lieverd” zei ze en ze gaf me een kus op mijn wang.
Ik stapte naar buiten en trok de deur achter me dicht. De zon straalde en het felle licht werd weerkaatst in de sneeuw. Het was koud en ik zag mijn adem condenseren.
Ik stapte op mijn fiets en begon te trappen. Muziek schalde keihard uit mijn iPod oortjes en ik zong mee. Mensen keken me raar aan maar dat kon me niets schelen.
Bij de kerk stapte ik af en gooide mijn fiets in de bosjes. Ik liep door de knerpende sneeuw naar het hek, dat op een kier stond. Ik duwde het verder op en stapte de begraafplaats op.
Het zag er anders uit dan een jaar geleden. De zon maakte de grafstenen minder grauw en door het laagje verse sneeuw dat er lag was het zelfs een soort van mooi.
Ik zuchtte even diep en liep toen verder. De begraafplaats was verlaten en mijn schoenen knerpten op het grind, dat sneeuwvrij was gemaakt. Ik liep tussen de grafstenen door en probeerde niet naar de namen op de stenen te kijken. De namen bevestigden dat er echt mensen onder lagen. Zolang ik de namen niet zag kon ik de stenen gewoon als normale stenen zien.
Veel sneller dan ik had gewild stond ik voor de witte steen. Het graf was goed verzorgd. De sneeuw was van de steen weggeveegd zodat de tekst zichtbaar was en rond het graf stonden bloemen.
Ik pakte mijn iPod en zette de muziek uit. De plotselinge stilte was oorverdovend. Ik zakte neer voor het graf en ging in kleermakerszit zitten.
“Hoi Noa” fluisterde ik zachtjes.
Mijn stem klonk schor. Ik schraapte mijn keel en legde mijn hoofd in mijn nek. Ik sloot mijn ogen en zuchtte diep. Zo bleef ik even zitten, totdat mijn hoofd helemaal leeg was.
Ik deed mijn ogen weer open en staarde naar het graf.
“Er is veel gebeurd in een jaar. Veel dingen waarvan ik had je gewild dat je erbij was geweest. Zoals het ontmoeten van Sophie, je had haar vast geweldig gevonden. Ze lijkt veel op je. Altijd vrolijk en altijd positief.” Ik glimlachte bij de gedachte aan Sophie, en de geweldige zomer die we samen hadden gehad.
“Helaas zijn er ook minder leuke dingen gebeurd, zoals het hele gedoe met Kyle.”
Ik zuchtte weer en tekende een cirkel in de sneeuw.
“Een paar maanden geleden moest hij voorkomen. Hij is veroordeeld tot 20 jaar cel, waaronder 5 jaar voorwaardelijk, wegens moord, poging tot moord en ontvoering.”
Ik merkte dat er een brok ontstond in mijn keel.
“Je hebt geen idee hoeveel ik je mis. Hoe vervelend het is om alles zonder jou te moeten doen. Weetje, soms ben ik boos op mezelf. Ik had degene moeten zijn die Kyle had betrapt in papa’s kamer. Ik had dood moeten zijn.”
Een plotseling geluid achter me liet me schrikken.
“Nee Aiden, je moet niet jezelf de schuld geven.”

***

Ik schaam me diep. Ik schrijf bijna nooit meer Ik zou nu een heel verhaal kunnen schrijven over mijn drukke leven met school, vriendinnen en mijn vriendje maar de waarheid is dat ik gewoon niet zo veel zin heb om te schrijven. Jullie reacties zijn lief, en bedankt voor het behouden van je abo! <3