Deel -12-

Een uur later stopten Liv en Anna net lang genoeg met lachen om te poseren voor een foto naast het levende standbeeld op Leicester Square. Toen ze aan kwamen lopen bij de zilveren figuur, had Liv gedacht dat het standbeeld echt was. Maar ze had beseft dat het een levende persoon was nadat de mond een luid gepiep had laten horen en de ledematen van het standbeeld van positie veranderden. Liv liet een muntje van tien pence in de hoed in de uitgestrekte zilveren hand van de figuur vallen en schrok toen het menselijke standbeeld robotachtig van houding veranderde om haar te bedanken. Ze moest weer lachen, greep Anna's arm en liep naar het midden van het plein. "Ik kan nog steeds niet geloven dat Rebecca dacht dat ik enthousiast zou zijn over dat velourse ding." Liv en Anna hadden de hele rit met de metro naar het centrum van Londen doorgebracht met doorzeuren over Rebecca's onwilligheid om haar kleren te delen. Liv was zelfs nog verbaasder over het feit dat Rebecca, nadat ze eerst 'nee' had gezegd, blijkbaar van gedachten was veranderd en zo gul was geweest om Liv een gekreukt velours joggingpak met rits aan te bieden, volgens haar 'het enige wat ze kon missen'. "Ik weet het! Ze heeft de hele ochtend tegen me op te lopen scheppen dat ze drie koffers had ingepakt zodat ze op alles voorbereid zou zijn." Anna schudde haar hoofd en giechelde. "Er moet toch iets zijn waar ze voor een dag afstand van kan doen." "Nou, laten we maar vieren dat we vanavond het appartement zijn uitgekomen. Ik weet zeker dat we naar een modeshow hadden moeten kijken als we waren gebleven. Ik bedoel, wat gaat ze morgen in vredesnaam aantrekken?" zei Liv, Rebecca's Texaanse accent imiterend. Anna lachte en plotseling voelde Liv zich een beetje schuldig dat ze Rebecca in de maling nam. Maar nu ze er nog een over nadacht, vond Liv dat Rebecca helemaal niet aardig voor haar was geweest. En het leven was te kort om moeite te doen voor mensen die haar behandelen als een tweederangs burger. Ze had geluk dat ze Anna had om er met haar om te lachen. Ze gingen zitten op een leeg bankje midden op Leicester Square. Anna had afgesproken met twee stagiaires van Music Mix die ze die ochtend had ontmoet toen ze zich meldde, en had Liv uitgenodigd om mee te gaan. Terwijl ze daar zaten te wachten, leunde Liv achterover op het bankje en tuurde ze naar de duiven en toeristen met camera's waar het plein vol mee stond. Nu ze de vochtige Londense lucht inademde, moest Liv onwillekeurig denken aan haar moeder, Isobel, die in Londen was opgegroeid. Hoewel gaar moeder al meer dan tien jaar geleden overleden was, kon Liv haar stem nog steeds horen met het lieflijke, zangerige accent die zei dat Londen de leukste plaats ter wereld was. Waarom vond ze dat? Vroeg Liv zich af. Heeft ze wel eens met haar vrienden op dit plein gezeten en als tiener naar dezelfde gebouwen gekeken als waar ik nu naar kijk? Nadat haar moeder was overleden, had Liv tegenover haar vader gezworen dat ze ooit in Londen zou gaan wonen. Ze was van plan erachter te komen hoe haar moeders leven was geweest en waarom ze zoveel van Engeland had gehouden. Zelfs nog jaren nadat ze verhuisd was. "Hoe heb jij je ouders overgehaald om naar Londen te mogen?" Vroeg Anna, waarmee ze Liv losrukte van haar herinneringen. "Nou, mijn moeder is al lang geleden overleden, ik woon alleen bij mijn vader," legde Liv uit. "Mijn vader is fotograaf, dus het hielp toen ik zei dat ik de artiest in mezelf wilde ontdekken. En het kon volgens mij ook geen kwaad dat hij een klus aangeboden kreeg om deze zomer voor een rijke Italiaanse zakenman een fotoreportage te maken hij mag de zomer doorbrengen aan het Comomeer in Italië

Ik stop er nu even mee ben moe morgen meer!! Reacties??!