~005

Niet te geloven dat ik gewoon met een vreemde mee naar huis ben gegaan! Waarom ben ik zo stom? Wat moet hij wel niet van me denken? Wanhopig, lelijk, dik. Ik zucht. Hij deed wel heel lief voor me. Hij heeft me zelfs helemaal weer terug gebracht naar het hotel. "Weet je zeker dat het oke is?" bleef hij maar honderdduizend keer vragen voor hij wegreed. Ik heb maar ja gezegd, want anders zou hij me echt niet alleen laten. Ik groet Lucy en loop de trap op, de smalle gang op waar mijn kamer is. Ik loop naar binnen en zet mezelf op de bank. Hij doet me denken aan William. Nee! Niet aan denken! William is er nu niet. Je bent in Engeland, Emily. Je moet stoppen met aan hem te denken! Ik zucht diep. Ik kan het gewoon niet. Ik loop naar het raam en ga op de vensterbank zitten. Ik staar neer op de mensen in de straat. Allemaal hun eigen verhaal. Allemaal een eigen achtergrond. Ik staar naar een meisje die aan haar moeders hand loopt. Ze huppelt vrolijk en wijst naar de lichtjes. Haar moeder tilt haar op om het haar beter te laten zien. Het meisje lacht. Haar moeder knuffelt haar. Haar kleine handjes slaan zich om haar moeder heen. En weer tranen. Waarom kan ik nergens van inzien dat het iets moois en bijzonders is? Ik veeg mijn tranen weg en stap in bed. Morgen weer een dag. Ik wil Londen wel eens verkennen.

Schimmen rennen langs me heen. Waar ben ik? "Emily!" wordt er geschreeuwd. "Je bent dik!" een stomp in mijn buik. "Kom terug, bitch!" een klap in mijn gezicht. Een gil. Van mij. "Kijk naar jezelf!" de schim komt dichterbij. "Dat bloedrode haar van je, als de doord" sist een stem in mijn oor. Rillingen lopen over mijn rug. "Run Emily, run away from here!" zegt een stem. De stem. Een heldere stem. Aan de grond genageld blijf ik staan, om de stem weer te horen. Hij stelt me gerust. Een helse pijn in mijn rug. Een gil. "Dat krijg je er van, ongehoorzame teef!" William. "Emily, run!" schreeuwt de stem. Ik kan het niet. Een schop in mijn maag. Ik val op de grond. Er komen schimmen op me af. William voorop, ik herken hem duidelijk. "William" piep ik zacht. Hij kijkt op me neer met een gemene en voldane lach. Weer die pijn. Ik probeer weg te kruipen. "Hierblijven, teef! sist hij. Hij trekt me aan mijn haar omhoog. Ik kijk hem aan terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Hij duwt me op de grond en slaat me. Alles wordt zwart. "You should have listened" zegt de stem "trust me!" nu iets opdringeriger. "Just trust me!"

Na een laatste blik te hebben geworpen op het treurige aanzicht in de spiegel stap ik de kamer uit. "Goodmorning Lucy" groet ik haar als ik langs loop. Ze groet vriendelijk terug terwijl ik de straat op stap. Ik doe mijn oortjes in terwijl er mooie, rustige en vertrouwde klanken in mijn hoofd klinken. Ik loop de bakker binnen en bestel een croissant. Ze staren me aan. Ik voel het gewoon. Ze staren naar een lelijk en dik meisje. Ze staren naar mij. Snel loop ik de bakkerij uit. Ik koop een kaart van Londen en besluit naar een totaal ander deel van de stad te gaan. Ik zet mijn telefoon voor het eerst in Engeland met trillende handen aan. William. William, William, William. Ik klik het weg en blokkeer zijn nummer. "Emm?" klinkt het achter me. Ik draai me om en kijk in twee diepblauwe ogen die me vriendelijk aanstaren. Niall! Hij pakt me in zijn armen en knuffelt me. Dat voelt zo goed als hij dat doet. Maar dat dacht ik bij William ook. Niet aan William denken! "Hey" breng ik uit. "I've missed you" zegt hij. Ik lach verlegen naar de grond. Oh lord, hij doet me zoveel aan William denken! Mijn lach verdwijnt, maar hij lijkt het niet op te merken. "I want to show you something" zegt hij geheimzinnig. Hij sleurt me mee door de menigte. Ik kijk naar hem. Hij heeft zijn sjaal hoog opgetrokken en zijn cappuchion op, alsof het echt stervenskoud is. We komen aan op een plein. Een enorme kerstboom doemt op. Overal staan hangen lichtjes en staan kerstkraampjes. Er wordt gezongen, gelachen en iedereen lijkt vrolijk. Ik wordt er zelfs vrolijk van. "Wauw, it's amazing!" lach ik hem toe. Hij glimlacht verlegen en bloost. Aww, dat maakt hem zooo schattig! Hij sleurt me verder naar een kraampje met allemaal kersthapjes. We proeven vanalles, lekker en vies, maar dat boeit me niet. Dan valt mijn oog op het meisje. Hetzelfde meisje als gister. Ze huppelt vrolijk op en neer richting hetzelfde kraampje als waar Niall en ik staan. Dan stopt ze en staart ze ons met grote ogen aan. Of eigenlijk kijkt ze alleen naar Niall. Hij loopt naar haar toe en vraag haar om haar naam. "Rosie" zegt ze nog steeds met grote ogen. Ze blijkt 5 jaar te zijn. Tot mijn verbazing vraagt ze Niall om een handtekening en een foto. Hij stemt daar natuurlijk mee in, want wie kan zo'n lief klein meisje nou weerstaan? Ze heeft net zulke blauwe ogen als Niall. Haar ogen twinkelen helemaal wanneer ze met hem op de foto gaat. Ze bedankt hem terwijl ze naar de grond lacht. Haar rode haar schitterd in de zon. Ze doet me denken aan mezelf. Niall geeft haar nog een knuffel, waar ze een beetje van schrikt. Daarna rent ze terug naar haar moeder. "Mummy, I've got a picture with Niall!" gilt ze opgewonden.