VIII. When Problems come again...my life will never change...

Elisabeth Volturi PoV
Luce kwam toe rond een uur of elf 's avonds. ze kwam hallo zeggen, en haar verontschuldigen dat ze zo laat was; we waren vampiers...onsterfelijk..wat maakten die paar uren uit. ze was bij haar oude Clan gaan kijken hoe het daar was, zonder Shiyan. Ik glimlachte, geen enkel probleem. De wolven en mijn kinderen waren de enige die echt slaap nodig hadden, hoewel mijn kinderen geen last hadden van een week niet slapen, maar dan sliepen ze wel weer heel veel. Het was dan wat rustiger in huis.
Gelukkig was ik het dit keer niet vergeten, Venna en Jinx waren komen klagen dat de "wolven" geen hapjes hadden op het feest, dus had ik deze keer gezorgd voor een hele hoop eten. Jake glimlachte schaapachtig -en dat voor een wolf- naar me toen hij voor de vierde of vijfde keer een stuk taart hing halen. Ik glimlachte.
'De enige die erom kunnen zeuren zijn je Packmembers' mompelde ik lachend, mij maakte het niet uit of het eten op was of niet. De beurs deed het goed, of ik verkocht op tijd.
Ik zag Caius -nogal vies- en Aro -heel geïnteresseerd- naar de Wolven kijken, hij was zijn fascinatie niet kwijt. Edward glimlachte.
'De menselijke geest zal altijd datgene willen dat het niet kan krijgen.' mompelde hij filosofisch. ik rolde met mijn ogen.
'ik heb genoeg met wat ik heb, ik ben gelukkig.' mompelde ik zacht. Felix gaf een kusje in mijn nek, mijn kinderen maakten plezier, de twee familie's waartoe ik behoorde begonnen eindelijk overeen te komen...
ik had niet meer nodig om gelukkig te zijn, ik had alles wat ik maar nodig kon hebben.

'hé, heeft iemand toevallig Dagmar gezien?' kwam Marcus vragen. ik keek heb verbaast aan en keek rond. Er was inderdaad geen Dagmar Te bekennen. 'Ik hoop voor hem dat hij niet weer het klein kind uit gaat hangen.' mompelde ik dreigend. Ik ging zo ver mogelijk met mijn "gedachtenlezensensor" -het woord kwam van Akshay- om te kijken of ik hem kon opvangen. Vaag, zo voelde het toen ik hem vond, hij was dus redelijk ver weg. ik glimlachte naar Jinx.
'Wie heeft er zin in een spelletje zoek Oom Dagmar?' vroeg ik glimlachend. Jinx en Seth Keken meteen op, Akshay ook.
'Nog kandidaten?' vroeg ik zachtjes. Venna en Embry staken hun hand op, samen met Freek.
'Doe jullie best.' mompelde ik lachend. Wij keken toe hoe de meerderheid van de kinderen hier vertrokken om Dagmar op te jagen. Ik probeerde me nogmaals op hem te concentreren. De ander vage aanwezigheid die ik gevoeld had, was nu duidelijker...2 andere vampiers die ik vaag ergens van kende... Ik vertrouwde het niet helemaal.
'Ik ga mee.' Zei ik tegen Felix waarna ik vertrok. Hij keek me verbaast aan, maar liet me wel gaan. Terwijl ik door het kasteel stoof, merkte ik wel iets anders op. Dagmar had zijn zwaard niet eens mee. Wat was hij in hemelsnaam aan het doen? Ik nam het mee en tijdens het lopen hing ik het aan mijn riem.
Mijn kinderen keken verbaast op toen ik ze begon in te halen, Seth keek me vragend aan. Akshay keek vooral naar Dagmars zwaard.
'Hij heeft het niet eens me?' vroeg hij verbaast.
'Blijkbaar niet.' mompelde ik snel.
'Waarom kwam je mee? We kunnen hem best alleen aan.' mompelde Jinx.
'Ik vertrouw het niet helemaal, er waren nog 2 vampiers, alleen merkte ik dat pas later. Je zou bijna zeggen dat ik niet mee mag van jullie.' mompelde ik met een klein lachje. Freek glimlachte licht.