PP - 2

Te midden van al die onlusten en snode plannen liep Anne. Zij had wel iets anders aan haar hoofd dan wie er een plan beraamde tegen wie. Niet dat ze er geen last van had integendeel zelfs. Ze was nu achttien en had sinds haar twaalfde niets anders dan ellende gekend. Toen was haar moeder gestorven in het kraambed van haar broertje Bert. Bert had even op de grens tussen leven en dood gezweefd maar uiteindelijk had hij het gered. Omdat Anne voor haar broertje moest zorgen werd haar huwelijk met Mirak uitgesteld tot Bert vijf zou zijn. Maar voor het zover was stierf Mirak als één van de eersten aan de ziekten. Nu was haar vader ook nog gestorven. Ze had het zo voorzichtig mogelijk aan Bert verteld maar hoe breng je zoiets voorzichtig over aan een jongen van pas zes? Bert was helemaal overstuur en was weggelopen. Papa kon niet meer helpen zoeken. Nu liep ze door het bos op zoek naar haar broertje. Ze durfde niet te roepen. God mocht weten wie haar allemaal kon horen. Opeens verscheen er een ruiter voor haar. Hij was rijkelijk gekleed. Koenraad!
“Meisje, heb jij Pieter of zijn bende gezien?” vroeg hij haar.
“Nee, niet gezien.”
Koenraad reed verder zonder haar nog een blik waardig te achten. Hij had het vast veel te druk met wraak te nemen voor zijn vader en broer om zich om het gewone volk te bekommeren, dacht Anne woest. Maar algauw was ze dat voorval vergeten en liep ze weer naar haar broertje te zoeken.