PP - 3

Opeens hoorde ze schreeuwen en dan nog eens. Met een schok besefte ze dat het Bert was. Ze snelde in de richting van het geluid. De bomen stonden hier erg dicht op elkaar, het leek wel nacht. Anne rende verder. Toen hoorde ze een tweede zwaardere mannenstem. Meteen minderde ze vaart. Ze sloop nu voorzichtig dichterbij. Ze maakte nog altijd veel lawaai, maar het geroep en geschreeuw van haar broertje overstemde dat gemakkelijk. Toen bereikte ze de plek waar haar broertje was. Ze zag hem worstelen om los te komen uit de greep van twee mannen. Eén hield zijn handen stevig op zijn rug terwijl hij probeerde de venijnig schoppende voeten van Bert te ontwijken. Een andere man hield zijn handen voor de ogen van Bert. Waarom wist Anne niet.
“Hou je stil of we gaan er allemaal aan. Samen met jou”, siste een van de mannen tegen Bert. Bert hield op met schreeuwen maar probeerde nog altijd los te komen. Anne had de man die net sprak herkend: zijn beeltenis prijkte op iedere muur in het dorp. Pieter! Opeens werd ze langs achter vastgegrepen en overeind getrokken. Pieter en de andere man keken verbaasd om. Bert hield op met zijn zinloze pogingen om los te komen.
“Jonas, wie is dat?” vroeg Pieter.
“Geen idee”, antwoordde de man die Anne vasthield en die blijkbaar Jonas heette. Op dat moment kwam er nog een man aan. Hij had touwen in zijn handen.
“Daar ben je eindelijk, we hebben ondertussen nog een bezoeker extra,” zuchtte Pieter. Hij was duidelijk niet blij met het onverwachte bezoek van Anne en Bert. Hun handen werden op hun rug gebonden en daarna namen ze hen mee naar een ruimte verborgen tussen de rotsen. Daar moesten ze gaan zitten. Pieter en de andere twee mannen gingen weg. Jonas bleef op wacht staan. Nu Anne hem van dichtbij zag, merkte ze dat hij nog vrij jong was. Misschien maar enkele jaren ouder dan zij. Hoe zou hij hier zijn terechtkomen? Anne was nieuwsgierig maar durfde niets te vragen. Bovendien was hij het die haar gevangen had.