PP - 4

Later die avond ging Jonas, na eerst de boeien gecontroleerd te hebben, weg. Anne hoorde hoe hij in de richting van het vuur liep, vanwaar verschillende stemmen klonken. Anne kon het van hier niet zien maar tot haar verbazing hoorde ze ook kinderstemmen. Ze had honger en Bert ook, daar was ze wel zeker van, maar geen van beiden zeiden er iets van. Ze rook ook nergens de geur van eten. Als Pieter en zijn bende al niets aten, waarom zouden ze hun dan ook iets geven? Waarschijnlijk aten ze hier net als de allerarmsten alleen ’s morgens. Vlak voor ze aan het werk gingen, waar dat ook uit bestond. Toen hoorde ze dat de kinderen naar bed werden gestuurd door een vrouw. Alsof alles nog niet vreemd genoeg was! Daarna kwamen er serieuzere en voor Anne veel interessantere zaken aan bod. Pech voor haar, maar ze verstond niks van wat er gezegd werd. Bert begon te knikkebollen en viel in slaap. Maar goed ook, want hij sliep nog niet zo lang toen Anne enkele zinnen zeer duidelijk kon verstaan. Blijkbaar was er onenigheid, want ze begonnen te roepen.
“We kunnen hen niet vermoorden, maar wat gaan we dan met hen aanvangen? We moeten beslissen”, zei de man die Bert gevangen had.
“Ja, ik ben het met Isaac eens, desalniettemin kunnen we hen ook niet voor altijd vasthouden”, was het antwoord van Jonas.
“Dat kunnen we wel, maar willen we dat?” hoorde Anne Pieter zeggen.
“We kunnen hen ook niet laten gaan. Ze zouden ons onmiddellijk verraden. Er staat een behoorlijke prijs op ons hoofd,” zei een voor Anne onbekende stem.
Toen nam Jonas het woord: “Ik heb een idee.” Hij liet zijn stem dalen zodat Anne niks hoorde van zijn plannen maar het werd blijkbaar goedgekeurd want niet zo veel later ging iedereen naar bed.