PP - 6

“We hebben besloten dat je hier mag blijven als je wil.” Anne was stomverbaasd. Ze had duizend en één dingen bedacht die ze met haar van plan konden zijn, maar dit niet. Toen kreeg ze haar stem terug. “Waaaaat! Ik hier blijven? Maar jullie zijn…”
“Bandieten? Rovers? Is het dat wat je wou zeggen? Ooit aan gedacht dat we ook mensen zijn? En dat we hier echt niet voor hebben gekozen, maar zijn gedwongen om dit te doen om te overleven door wezens die jij mensen noemt, maar die tot veel ergere dingen in staat zijn dan jij je ooit zou kunnen voorstellen?” Anne keek beduusd naar Pieter. Hij had gelijk, ze had daar nooit bij stilgestaan.
“Dat neemt niet weg,” vervolgde Pieter op een normale toon, “dat als je hier blijft, je mee verantwoordelijk bent voor alles wat we gedaan hebben.”
“Of voor datgene waar ze ons van beschuldigen”, voegde Jonas eraan toe met een vreemde ondertoon in zijn stem. Wat bedoelde hij daar nou weer mee, vroeg Anne zich af.
“Denk er maar eens over na. We moeten nu gaan. Vanavond spreken we je wel weer.” Anne kon alleen maar knikken. Ze was te overdonderd om iets te zeggen.