'O1

Niet erg ver meer van de plaats waar ik nu sta, ligt een boom. Hij is omgewaaid of omgetrokken, niemand heeft me ooit vertelt hoe hij zo plat is geraakt. De boom ligt er al jaren zo en wordt nu vaak door wandelaars of jongeren die nog wel geven om de natuur, gebruikt als bank.
Er stonden enkele namen in gekrast, maar geen telefoonnummers of vulgaire schreeuwen. Net daarom hield ik zo enorm van die 'bank'. Het einde van de boom stak een stuk in de lucht, waardoor het op de perfecte hoogte zat. Als je er op gaat zitten voelt het alsof je op een trampoline gaat zitten, het zakt een stukje in. Ook ik ervaar nu dat gevoel. Ik clip de leiband van mijn hond los en hij gaat meteen zitten.
Ik kijk hem even plagend aan, hoe lang zou ik hem laten wachten? Als zijn ronde, donkerbruine ogen de mijne kruisen, houdt ik het niet meer langer en fluister ik zachtjes: “Ga.” Door dit korte woordjes vliegt hij van me weg en begint hij te dollen in de herfstbladeren die de winter hadden overleeft. Tussen al dat bruin zaten hier en daar groene vlekjes. Een glimlach spreidt om mijn lippen. Niet lang meer of er zouden tussen al die warme tonen kleine frisse bloemen te komen staan. In kleuren als paasgeel of lavendel.
“Néo!” Gil ik als ik het kleine donkerbruine hondje even niet meer kan onderscheiden uit de bladeren. Deze stuiven op in alle kanten en twee kleine oortjes komen recht te staan terwijl hij op me af draaft. Ik neem hem op mijn schoot en vertroetel hem met een koekje. “Wat ben je toch lief!” zeg ik op de toon waarmee je tegen een baby praat. Ik wrijf met mijn hand over zijn hoofd, waardoor zijn korte staart hevig begint te kwispelen. Ik hoor een korte ritsel en hiermee springt hij ook meteen van mijn schoot, hij rent het pad vliegensvlug af en ik weet al meteen wat ik moet verwachten. Ik sta op en kijk het pad af, op het pad lagen geen bladeren meer maar was alleen een donkerbruine, vastgekoekte zandgrond te zien. Verder liep een lang figuur, met een koptelefoon op en een bruine pluk haar die op en neer springt bij elke stap die hij neemt. Zijn ogen zijn op de grond gericht, maar ik weet zeker dat er nu al een glimlach op zijn lippen speelt.
Ik kruis mijn handen en kijk naar de gedaante en hoe Néo nu tegen zijn benen springt. Hij bukt zich en hangt snel zijn koptelefoon rond zijn nek. Zijn handen gaan rond het kleine hoofdje van Néo om hem te vertroetelen. Hij kijkt op van het schatje, op zoek naar het baasje. Ik kan het niet laten om weid te grijnzen wanneer ik mijn hand opsteek als begroeting. Hij veert recht uit zijn positie en loopt naar me toe, Néo lokt hij mee door af en toe met zijn vingers te knippen. Zijn armen sluiten zich al snel op me heen en ik voel binnen luttele seconden even zijn lippen tegen de mijne. “Ciao Bella.” grijnst hij, iets wat me doet blozen. Hij was misschien dan Italiaans, maar had duidelijk even niet door dat dat de vrouwelijke vorm was.
Zijn neus wrijft onschuldig tegen de mijne als hij in mijn ogen staart, aan onze voeten draait Néo in schattige rondjes. “Beppe.” zucht ik, na mijn lippen tegen zijn kin te drukken, aangezien hij groter was dan mij. Beppe is zijn naam, het betekend 'God zal toenemen' heeft hij me ooit wijsgemaakt, maar ik denk niet dat zijn goddelijkheid dat nog kan. Ik voel hoe ik van de grond wordt getrokken en we even dezelfde cirkel maken als Néo.
“Wat doen we vandaag?” vraagt hij als hij me weer neerzet en zijn hand in de mijne legt. “Aangezien het een speciale dag is.” Hij knipoogt speels naar me, daardoor slaat mijn hart over. “Anderhalf jaar.” slik ik, ongelooflijk eigenlijk. “Hoe heb ik het ooit uitgehouden met jouw?” grijnst hij, sarcastisch met zijn ogen draaiend.
“Je was gewoon heel die tijd uit op mijn lichaam!” spot ik terug, waarna ik een semi-sensuele beweging maakt. Zijn mond hoeken vliegen in een mum van tijd omhoog en een schaterlach vloeit tussen zijn lippen uit. “Oh, Horan, je bent gek!”
Ik steek mijn tong naar hem uit en huppel vooruit. “Het plan was dat we misschien samen iets gingen eten of naar de cinema? Of we kunnen samen koken, zoveel keuzes!” Ik maak een breed handgebaar om aan te tonen hoeveel verschillende dingen we wel niet kunnen doen.