~010

Ik zet mijn tas op de grond en ga op een bankje zitten. Over een half uur gaat de trein pas. Ik zucht. De brief aan Niall schrijven was het lastigste wat ik ooit gedaan heb. Ik besluit dat ik nog tijd genoeg heb om een broodje en wat koffie te halen en haal mijn protemonnee uit mijn tas. Ik ga voor een crossaintje gevuld met chocola en koffie met karamel. Dan loop ik terug naar het bankje waar ik net ook zat. Er zit nu iemand, maar dat boeit me niet dus ik loop er gewoon heen. Dan staat mijn hart even stil. De koffie en het crossaintje vallen op de grond. "Fuck" fluister ik. Mijn ogen staren recht in de zijne. Mijn hart begint te bonzen en al mijn bloed stijgt naar mijn hoofd. Dit kan niet. Het kan gewoon niet. Ik ben verstijfd van angst. Dan staat hij op en komt naar me toe. Ik denk aan mijn droom. 'Run Emily, run away from here!' zegt de stem van Niall in mijn hoofd. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik kan het niet. Dan is het te laat. Twee sterke armen slaan zich om mij heen. "Litte Bear!" fluisterd een stem in mijn oor. William. "Ik heb je gemist liefje, laat me nooit meer zo schrikken, oké?" hij kijkt me doordringend aan. Nog steeds zeg ik niets. "Kom, we gaan naar de auto." zegt hij. Ik blijf staan. "Werk even mee, wil je?" zegt hij geïrriteerd. Ik kan gewoon niet bewegen. Hij pakt me aan mijn pols en trekt me mee. Dan pas besef ik in wat voor situatie ik zit. "Laat me los verdomme!" gil ik. "Beertje, wat is er met je?" vraagt hij bezorgd. "Ga weg, voor altijd!" schreeuw ik hem toe "Klootzak!". Mensen draaien hun wel hoofden om, maar lopen dan weer verder. Zijn blik veranderd van bezorgd naar kwaad. Heel kwaad. Zijn helder groene ogen spugen vuur. Zijn wenkbrauwen fronsen. Er staan enkele zweetdruppels op zijn hoofd. "Jij hebt niets te willen, bitch, dat weet je best. Je kunt kiezen, gewoon meelopen of ik zorg dat je me smeekt dat je mee mag." sist hij me toe. Een traan loopt over mijn wang. Ik weet dat hij het meent. "Vuile klootzak." fluister ik zacht. Ik weet als geen ander dat ik geen kans heb, maar besluit dat ik het altijd kan proberen. Ik ruk me los. "Nooit dat ik vrijwillig met je mee zal gaan! Nooit! Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien, en ik dat wil ik zo houden. Ik zal altijd blijven vechten om vrij te komen, hoeveel pijn je me ook doet. IK HAAT JE!" gil ik. Hij lijkt even van zijn stuk gebracht. Ik ga verder "En trouwens, er is al iemand anders in mijn leven die me wél normaal behandeld. Jij bent niks meer voor me, NIKS!" schreeuw ik "En hoe heb je me verdomme gevonden?" mijn stem slaat over. Dan veranderd zijn blik van licht wanhopig naar gemeen. "Het is die lelijke blonde, niet? Nou, dan kan ik je wat vertellen. Je nieuwe vriendje geeft geen ene fuck om je! Sterker nog, dankzij hem heb ik jou gevonden!" zegt hij. Alles om me heen lijkt in te storten. Niall? Heeft hij hem echt geholpen? Nooit, Niall niet! "Je liegt" sis ik "Hij zou nooit zoiets doen!" Hij lacht gemeen. "Toch wel, samen met zijn vriendje met de bruine ogen. Iemand die volgemsij liever een vriendin in gevaar brengt dan een confrontatie aan te gaan". Het kan niet. Niet Niall. Tranen stromen over mijn wangen. Ik zak door mijn benen en leg mijn hoofd op mijn knieën. "Nu heb ik niemand meer." fluister ik zacht. Het was niet de bedoeling dat hij dat hoorde. "Shh, je hebt mij toch?" hij slaat zijn arm om me heen. Ik kijk hem aan in zijn smaragd groene ogen. Hoe kan ik boos op hem blijven?