28/01/2012

Hier ben ik weer! Pap was verbaasd dat alles er zo netjes bijlag. Dus mocht ik nog wat gaan nafeesten met Sam en Xan. Wat overigens best wel leuk was. We hebben al rechtstaand geschommeld, hebben elkaar de lucht in geschoten op de wip, hebben gedaan alsof we superhelden waren door van het klimrek te springen terwijl we een cape op onze rug hadden gebonden en we hebben in het gras gelegen en vormen gezocht in de wolken. Sam had zijn fotoestel weer mee zoals altijd en hij heeft echt een prachtige foto getrokken van mij en Xan. Ik mis hem nu al. Zijn mysterieuze groene ogen die je altijd bestuderend aankijken en waarin altijd twinkeltjes schijnen, zijn kort geknipt haar waar ik zo graag eens wil zitten woelen, zijn lichaamsgeur die ik altijd wil opsnuiven om hem voor altijd te bewaren. Maar hij ziet me gewoon als een goede vriendin. Niets meer niets minder. Maar soms stuurt hij van die subtiele hints waaruit blijkt dat hij heel misschien toch gevoelens voor me heeft. Ofwel zie ik spoken. Waarom kan die jongen niet duidelijk zijn? Hij moet onderhand toch wel door hebben dat ik meer voor hem voel? Tenzij hij het niet ziet… We zouden gewoon eens een moment moeten hebben waar we alleen met zijn tweeën zijn. Hij weet dat ik verliefd ben op een jongen die hij kent. Volgens mij denkt hij dat ik gevoelens heb voor Sam want daar blijft hij altijd naar vragen. En hoe duidelijk ik hem ook probeer te maken dat Sam gewoon een goede vriend is, hij wilt het niet geloven. Ofwel is hij te koppig, ofwel wil hij niet inzien dat de enige optie dat overblijft hijzelf is. Want Matt is het niet, Simon kan het niet zijn en de enige jongens die ik en hij allebei kennen zijn hijzelf en Sam. Maar ik kan hem toch moeilijk gaan bespringen en mijn lippen op de zijne drukken om het hem duidelijk te maken als ik niet zeker of er wederzijdse gevoelens zijn? I’m confused. Xan stuurt net een bericht. Wait, what? Hij stuurt een hartje. Een hartje! Ik ben echt hopeloos, ik freak over een hartje. Maar dat moet toch iets betekenen? O MY GOD. Hij stelde net voor om samen een film te zien. SAMEN een FILM. Dat is theoretisch gezien ongeveer hetzelfde als een DATE. Wil je me aub eens knijpen? Ik geloof dat ik droom. Wel een mooie droom moet ik toegeven. Straks wordt ik wakker en dan is het BAM in my face. De harde realiteit. Oh fuck, het IS de realteit, niet? Oké Hanne, kalm, blijven ademenen. Had bijna ‘JAAAA, supergraag!” gestuurd uit al mijn enthousiasme. Maar dat gaat er een beetje over. Weet je wat? Ik hou het bij een simpele: “Dat lijkt me een tof idee xx” Hij is blij dat ik wil! Ok, ik ben gewoon te excited om nog meer te schrijven. Tot morgen Mijn Beste Steun en Toeverlaat. Maar eventjes serieus: die jongen heeft Lea nog niet eens verwerkt… Achja, boeie! Xan wilt een date met mij. Punt. Straks wordt ik wakker. Ik weet het zeker.