'O3

“Oh, Marianne! Je hebt geen idee hoe ik me voel rond hem.” grijns ik als we aan gaan schuiven in het grootwarenhuis. Ik voel mijn ogen twinkelen als ik naar mijn pleegmoeder kijk.
“Niall toch!” Ze giechelt en gaat ruw door mijn haren. “Je hebt geen idee hoe ik me voel rond jou!” Ik weet precies wat ze hier mee bedoelt. Ze heeft het me al meerdere keren uitvoerig verteld. Ze is zo blij dat ze me kan helpen, maar ook zo dankbaar dat ik er nu voor haar ben.
Ik laad de spullen op de band terwijl ik nog wat door babbel over Beppe. “Vreemd dat je na twee jaar nog steeds niet kan zwijgen over die jongen.” haar stem klinkt dromerig.
“Anderhalf jaar, Marianne.” verbeter ik haar, daarop schudt ze meteen haar hoofd. “Je bent al twee jaar over hem bezig, lieverd.”
Mijn tanden boren in mijn onderlip bij die woorden en ik voel mijn kaken kleuren. “Feit” zeg ik dan maar zachtjes. Ik kijk even hoeveel mensen er nog voor ons zijn en zie een jongen met een donker geruiten hemd waarvan enkel de bovenste knoop geknoopt was. Hij had een pet op, waar donkerbruin haar onderuit steekt en op zijn gezicht staat een verwarde uitdrukking die gevestigd was op de kassier. Wanneer hij met de medewerker praat klinkt zijn stem loom en hypnotiserend.
Ik kijk naar de hoeveelheid spullen van hem op de band, bijna niets. Dus we waren hier zo ie zo snel weg. Iets wat me deugd deed, na een tijdje in een rij te hebben gestaan heb je daar snel genoeg van en best wel wat nood aan frisse lucht.
De jongen doet alles in een plastieken tas, betaalt en loopt dan loom naar de deur, daar kijkt hij even om en zie ik puppy oogjes recht in de mijne priemen.
“Ken je die jongen, Nialler?” vraagt mijn pleegmoeder, ik schud snel en verward mijn hoofd. Het leek wel alsof ik hem moest kennen. Er verder niet over nadenkend begin ik met het inladen van onze spullen in hetzelfde soort plastieken tasjes. Als ik er twee neem en naar buiten loop, loopt een meisje op me af en klemt ze zich vast rond mijn middel. Snel zet ik de tassen neer en knuffel ik haar terug. Ik buk voor haar en vraag naar haar naam. Ze antwoord met een ingewikkelde buitenlandse naam, die ik helaas niet kan herhalen. “Goed, wat is er?” vraag ik haar.
Ze snottert even, maar dan verteld ze met een bibberende stem dat ze haar broer is verloren. “Hij had een geruiten hemd aan, en... en een pet en een bril”
Een lampje gaat branden in mijn hoofd. “Oh, ik zag hem net nog aan de kassa geloof ik.” lach ik haar vriendelijk toe. Als Marianne buiten komt leg ik haar het probleem uit en gaan we samen opzoek naar de jongen. We lopen over de parkeer plaats en al snel zie ik de jongen die ijverig de naam van het meisje roept. Als hij mij hand in hand met haar zie slenteren loopt hij op ons af. “Oh, bedankt!” gilt hij bijna, maar hij bijt snel op zijn lip om verdere woorden in te slikken. Het meisje knuffelt haar broer. “Ik had nog gezegd dat je buiten aan die spel-automaten moest wachten.” fluisterde hij zacht en sussend in haar oor. Het meisje vertelt dat er een super schattig katje op de parking was, daarbij moet de jongen lachen en geeft hij zacht toe aan het meisje dat hij die ook wel achterna was gegaan.
“Ze had een oranje vacht, Zayn.” ze friemelt met haar handen. “Het was zo zacht.” giechelt ze.
De jongen knikt begrijpelijk, dan staat hij weer recht op en knikt hij naar me. “Ik sta bij je in het krijt geloof ik.” Hij krabt met zijn hand op zijn achterhoofd. Ik schud mijn hoofd en steek mijn handen weigerend naar hem uit. “Het was echt geen moeite, maak je er vooral geen zorgen over.”
Als ze weg sjokken, vraag ik me meteen af waarom hij het meisje niet gewoon mee naar binnen nam. Wat lag er ook weer op zijn band? Enkele zakjes snoep, een six-pack bier en sigaretten. Misschien weet zijn familie niet dat hij rookt? Ik haal mijn neus op en rol mijn ogen. “Waar denk ik toch ook over na.” blaas ik onder mijn adem, dit doet Marianne twee seconden opkijken, maar dan concentreert ze zich weer op de tassen die ze in de auto laadt.

“Was dat nu Niall?” Hoor ik het kleine meisje vragen als ze van ons weg slenteren, mijn ogen worden groot. De jongen kijkt angstig om naar me, maar knikt dan. “Hij lijkt me leuk.” giechelt het meisje. De jongen, die eerder Zayn bleek te heten, knikt. “Lijkt mij ook.”