02.1

Mijn vader liep mijn kamer binnen zonder te kloppen, zonder te vragen liet hij zich op mijn bed zakken.
"Wat kom je hier doen?" vroeg ik geërgerd.
"We moeten praten Amy. Kom je even zitten?" vroeg hij en klopte op de plek naast hem. Met tegenzin liet ik me naast hem op het bed zakken.
"Het gaat over je schoolverzuim," begon hij, de woorden herhalend die het schoolbestuur hem toegefluisterd had tijdens een of ander telefoongesprek waar ik niets van wist,"Amelie en ik hebben te horen gekregen dat je al enkele weken school mist, hoewel je naar school vertrekt."
"Dat kan," mompelde ik. Het had geen zin om een diepgaande conversatie te starten met mijn vader. Hij zou mijn echte reden toch niet geloven of willen horen. Hij zou niet willen horen dat ik elke dag naar het kerkhof ga om aan Amy' graf te zitten en te huilen. Soms ook om te praten, al gebeurde dat niet zo veel. Soms viel ik er in slaap.
"We willen dat je weer naar school gaat. Dat je punten weer beter worden. We willen een gelukkige dochter, die zich goed gedraagt, oké? Ga je nu maar omkleden. Anders ben je te laat," zei pap en verliet mijn kamer.

Aangekleed verscheen ik een paar minuten later aan de ontbijttafel.
"Is het goed als ik je naar school breng?" vroeg Amelie en stond op,"Ik heb zo een afspraak bij de gynaecoloog."
"Ja, is goed," mompelde ik en zwaaide mijn schooltas met een zwier op mijnrug,"Vertrekken we?"
"Ja."
In de auto was het stil. De radio was op een of andere klassieke zender afgesteld. Op school aangekomen gaf Amelie me nog snel een kus en reed toen verder. Iedereen keek me aan alsof ik een gek was, iemand uit een gekkenhuis die losgelaten was uit een psychiatrische instelling. Sommige meisjes kijken me net een seconde te lang aan, volgen me tot ik uit hun gezichtsveld ben verdwenen. Wanneer ik mijn kluisje opendeed viel er een klein briefje uit. Een van de duizenden die ik deze week al gevonden heb. Wanneer ik het open vouwde stond er hetzelfde als de afgelopen dagen in hetzelfde lelijke jongenshandschrift. Je bent een slet, Amy. Tussen mijn wiskunde boek zit nog een tweede briefje gepropt. Deze keer in een ander geschrift. Vuile moordenaar. Je hebt Ashley vermoord! Zonder jou zou ze nog leven. Sterf stuk ongedierte. Pleeg zelfmoord. Ga haar achterna. Voel je schuldig. Ik wist van wie het kwam. Mijn ex beste vriendin Page. Ze zat niet meer op dezelfde school, maar ze had er nog wel vriendinnetjes. Vriendinnen die maar al te graag een briefje in mijn kluisje wilden proppen.

De afgelopen dagen had ik veel nagedacht. Over zelfmoord plegen. Niet of ik het zou doen, neen, eerder hoe. Mijn polsen doorsnijden was te traumatiserend voor degene die me vond, dus die keuze was al doorstreept. Er bleven nog twee dingen over, een kogel door mijn lichaam jagen en een overdosis nemen. Op het laatste was ik voorbereid. Er zat een volledig doosje pijnstillers in mijn tas, net zoals kleine witte pilletjes die me de hemel beloofden, xtc. Een grote fles wodka en een geweer hielden hun gezelschap. Eerst had ik het mezelf uit mijn hoofd gepraat, maar na een jaar vol pesterijen zag ik geen andere oplossing meer. Ik was het beu om in de schaduw van mijn vrienden te leven, ik was het beu om de slechte dochter te zijn.

De bel ging en om te laten zien dat ik wel naar school kon komen, ging ik naar de klas. Ik deinde mee op de stroming, recht naar mijn natuurkunde lokaal. De leerkracht begon met al snel met de les en nam me mee naar de saaie atmosferen van de natuurkunde. Ik negeerde het gefluister over me, of tenminste ik probeerde het. Dingen zoals "is ze bijgekomen de tijd dat ze weg was? Ze ziet ze nog dikker uit dan voorheen," bereikten mij oren. Ik wilde het niet horen, maar ik moest wel. Een papieren vliegtuigje vol beschuldigingen viel op mijn bank. Op een van de vleugels stond mijn naam, op de andere alle scheldwoorden. Wanneer ik het liegtuigje openvouwde, stonden er nog meer woorden.
"Mag ik even naar de toilet?" vroeg ik en wanneer de leerkracht knikte nam ik mijn tas op mijn rug en rende naar de toiletten.

Opgesloten in een hokje nam ik mijn cursusblok en schreef een lange afscheidsbrief aan mijn ouders gericht. Die legde ik op de grond. De fles sterke drank begon steeds minder te wegen. Bij elke pil nam ik een slok drank. Zestien pijnstillers van een gram en zeven kleine xtc pilletjes later danste de wereld voor mijn ogen en voelde ik me duizelig. Het enige wat me nog restte was het geweer nemen en een kogel door mijn lichaam jagen.
"Dag wereld," fluisterde ik zachtjes en haalde de trekker over.