Chapter 4.4 - Piracy

"Yo, ho, haul together,
hoist the colors high..."
Het was alweer laat op de avond en drank vloeide rijkelijk op het piratenschip. Jack was in een opperbeste stemming. Weliswaar had hij zich vergist en Alysa niet gevonden, hij had wel weer een heleboel schatten vergaard en hun voorraden aangevuld. De man op het schip had niet de waarheid gesproken: er was wel degelijk veel aan boord geweest. Grijnzend speelde hij met de rinkelende gouden muntjes in het kistje naast hem, die zacht fonkelden in het maanlicht. Hij zat op het dek, afgezonderd te kijken hoe zijn bemanning dobbelde en luid valse liederen zong. Marin en Ivar zag hij nergens, en daar was hij blij om. Ondanks hun woordwisseling van die dag, kon hij er nog steeds niet goed tegen om hen samen te zien. Waarom eigenlijk? Hij had geen idee. Misschien ergerde hij zich gewoon aan Ivar's vijandige houding tegenover hem. Hij was er van overtuigd dat hij Marin's woorden veel groter had gemaakt dan ze waren. Kon die jongen niet tegen een beetje gezonde concurrentie? Niet dat Jack de laatste tijd nog veel met hem had geconcurreerd. Hij had wel wat beters te doen...
Jack schudde zijn hoofd. Daar ging hij weer met zijn onzinnige gedachten. Dit begon ongezond te worden. Hij had zich nog nooit zo druk gemaakt om een vrouw. Het had vast iets te maken met haar mysterieuze verschijnen op zíjn boot. Hoe was dat in vredesnaam mogelijk?
Misschien... Een vreemde gedachte stak de kop op, maar hij drukte hem weg. Ze was gewoon weggelopen en midden in de nacht, toen hij al weg was, in het eerste het beste schip gekropen. Vervolgens had ze op de één of andere manier een hersenschudding opgelopen en tadaa: weg herinneringen. Zo simpel was het gewoon.
Jack bracht de fles naar zijn lippen, maar verstijfde halverwege de beweging. Als je het over de duivel had.... Daar stond Marin, een eindje verderop, met haar rug naar hem toegekeerd, uit te kijken over de zee.
Een lichte grijns speelde over zijn lippen terwijl hij opstond en op haar afliep.

Ze staarde over het water en vroeg zich af wat haar in 's hemelsnaam bezield had. Het beeld van de dode man verdween maar niet van haar netvlies. Van Jack's zwaard dat hem doorboord had, zo gemakkelijk alsof hij van boter was gemaakt... Het dek dat was besmeurd met bloed, geschreeuw, gejammer. Haar eigen zwaard, klinkend in contact met dat van anderen. Het was alsof een instinct het over had genomen en ze zichzelf niet meer was. Het zwaard had zo natuurlijk aangevoeld. Maar de dingen die ze ermee had gedaan... Ze wilde er niet aan denken. Ze had genoeg van dit alles, genoeg, genoeg. Het liefst zou ze in het water springen en ver, ver weg zwemmen van dit vervloekte schip.
Vervloekt... Een herinnering dobberde in haar op, als één van de lijken drijvend op het water. Een herinnering aan een ander gevecht, op een andere dag, met andere mensen. Ze voelde weer de paniek, de wetenschap dat ze allemaal ten onder zouden gaan. Om zich heen kijken met grote bange ogen. Hij wilde haar... Hij wilde haar...
"Hallo, verstekelinge."
Nog helemaal in de ban van de herinnering, draaide ze zich om en haalde uit. Een vloek weerklonk en iemand stapte haastig achteruit.
"Die was niet terecht... Toch?"
Haar zich klaarde op en ze realiseerde zich wie ze geraakt had. Jack.
"Oh," zei ze, haar handen haastig achter haar rug stoppend, alsof ze zo kon ontkennen dat zij het was geweest. "Sorry. Ik dacht dat je- ik was even in gedachten."