PP - 12

Anne liep door het bos. Ze was opgewekt en moest de neiging om te zingen onderdrukken. Het was het juiste seizoen voor bramen en ze kon niet wachten tot ze de heerlijke zoete vruchten in haar mond mocht stoppen, maar ze moest wachten tot ze weer bij de andere terug was. Opeens verschenen er enkele soldaten voor haar.
“Hé, meisje wat doe je hier? Iedereen weet dat het bos verboden terrein is voor iedereen tot de Pieterplunderaars opgeruimd zijn.” Ze gingen in een kring rond haar staan. Anne was doodsbang. Totdat …
“Zouden jullie mijn bediende eens met rust willen laten!” Jonas! Dacht Anne. Wat was hij in godsnaam van plan?
“Wie ben jij? Waar ben jij?” Nu waren de soldeniers bang.
“Dat gaat jullie niets aan!” ging Jonas verder. “Laat haar onmiddellijk gaan of ik ga mijn beklag doen bij jullie meester!”
“Ja heer, het spijt ons, heer.” Anne moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Maar ze wist zich te beheersen.
“En jij meisje, zorg ervoor dat dit niet meer gebeurt!”
“Ja, heer.” Anne keek naar haar voeten zodat de soldaten de glimlach op haar gezicht niet konden zien. Maar die letten niet meer op haar en maakten zich uit de voeten. Toen kwam Jonas te voorschijn, ze keken elkaar even aan ze schoten beiden in de lach.