PP - 15

“Hoe bedoel je?”
“Er zijn er anderen, Pieter krijgt de schuld van wat zij doen.”
“Hoe weet je dat?” vroeg Anne verbijsterd. Ze kreeg geen antwoord.
“Ik probeer hen op te sporen, maar tot hiertoe zonder succes. Ik kan hier niet vaak genoeg stiekem wegsluipen om hen te gaan zoeken.”
“Kan ik niet helpen?” bood Anne aan.
“Ja, als je dat wilt.”
“Natuurlijk.”
“Bedankt,” hij legde een hand op haar schouder en keek haar in de ogen. Haar hart ging sneller slaan. “Ik moet Isaac gaan wekken. Het is zijn beurt nu.” Hij stond op en het moment was voorbij. Anne besefte het voor het eerst ten volle, ze was verliefd, smoorverliefd op een mysterieuze jongeman, die deel uit maakte van een roversbende. Ook al waren ze niet ze slecht als iedereen beweerde.

Jonas helpen was eigenlijk niet ze heel moeilijk. Het voornaamste wat ze moest doen was ervoor zorgen dat hij niet gemist werd. Aangezien het vaker voorkwam dat hij zich alleen terugtrok in één van de grotjes, werd het niet als verdacht beschouwd. Alleen als ze bijvoorbeeld hem zijn eten wilden gaan brengen, moest zij dat doen zodat ze niet merkte dat hij er niet was. Lena stond dat altijd onmiddellijk toe. Volgens Anne wist ze dat ze tot op over haar oren verliefd op hem was. De andere trouwens ook. Alleen Jonas zelf had geen idee. Ondanks hun samenwerking, bleef hij haar op een afstand houden. Ze spraken nooit over andere dingen dan zijn plannen en iedere keer dat Anne een iets persoonlijk onderwerp probeerde aan te snijden, negeerde hij haar. Hij had haar ook nooit meer aangeraakt of zo aangekeken als die dag.