PP - 17

Het was al donker buiten. Isaac, Tom en Joris hadden besloten dat het beter was om ergens anders te gaan slapen. Waardoor Anne nu al uren alleen was met Jonas.
“Anne,” fluisterde hij.
“Ja, wat is er? Kan ik iets voor je doen?”
“Blijf bij me”, lispelde hij. Wat bedoelde hij daar mee? Ze was hier al de hele tijd en ze had geen plannen om weg te gaan.
“Ik weet niet meer wat ik moet doen”, ging hij verder, “Nu ik ontdekt heb waar ze zijn en wie hun leider is, heb ik de mogelijkheid er iets aan te doen.” Hij sloeg zijn ogen neer.
“Wat is daarmee, waarom vind je dat niet goed?”
“Het zou iedereen hier in gevaar brengen en ik zou weg moeten.”
“Weg? Waarom? Jonas wat is er toch?” Anne had het gevoel dat ze ieder moment in tranen kon uitbarsten. Jonas trok haar naar zich toe.
“Ik wil je niet in gevaar brengen en ook niet bij je weg”, fluisterde hij in haar oor, “ik hou van je.” Annes hart sloeg een slag over. Dit kon niet waar zijn.
“Jonas, ik…” de rest van de woorden kwamen niet over haar lippen. Ze waren al bezet. Jonas trok haar dicht tegen zich aan. Ze voelde zijn hart kloppen. Even maakte ze haar lippen los van de zijne om adem te halen.
“Al vanaf de eerste keer dat ik je zag, was ik verliefd op je,” bekende Jonas.
“Waarom heb je dan zo lang gewacht?” Al op het moment dat de vraag haar mond verliet had ze er spijt van. Jonas leek dicht te klappen. Hij bleef haar vasthouden, maar wende zijn hoofd af.
“Jonas, het kan me niet schelen. Ik hou ook van jou, dat is het enige wat er op dit moment toe doet.” Hij keek haar aan en leek tot een besluit te komen.