PP - 21

Toen zag Anne Jonas. Hij was lijkbleek en keek van Pieter naar de jongeman en weer terug. Hij werd zo mogelijk nog bleker.
“Wacht even, Pieter!” Iedereen keek verbaasd om, niemand had de afwezigheid van Jonas opgemerkt, behalve Anne dan. Hij liep naar de jongeman toe. Die keek hem even hatelijk aan als hij bij hen had gedaan. Jonas stond nu vlak bij hem:
“Hier zullen we ons Koetje hebben.” Pas toen herkende Anne de hem: het was Koenraad! En Koetje klonk als een koosnaampje, spotnaam of er iets tussen in. Zoiets dat men gebruikt om iemand te plagen. De uitdrukking op Koenraads gezicht veranderde. Hij keek nu verbaasd naar Jonas. “Johannes?”riep hij uit.
Onmiddellijk hadden ook de anderen hun zwaard vast. Als Koenraad de naam Johannes zei wist iedereen dat hij het over zijn oudste broer had. Al zou niemand het voor mogelijk houden want iedereen was ervan overtuigd dat hij vermoord was door de Pieterplunderaars. Iedereen behalve zijzelf want ze wisten dat ze het niet gedaan hadden. Voor Anne stond de wereld op zijn kop. Al die keren dat ze hem had geholpen te ontkomen, was dat geweest om verslag uit te brengen van zijn spionage. Had ze hem geholpen Pieter en de anderen te verraden? Ze was verliefd geweest en blind. Hij had haar iets wijsgemaakt en ze was er met open ogen ingetuind. Jonas had nooit hun onschuld willen bewijzen, dat was een list geweest! Hij wilde hen verraden, laten ophangen of nog erger! Dit alles schoot er door haar hoofd in de enkele ogenblikken dat Jonas nodig had om, met de snelheid van een geoefend ridder, zijn zwaard te trekken.