PP - 23

Later…
“Daar heb je Koenraad,” fluisterde Pieter.
“Komt Ruben?” vroeg Johannes.
“Ja, met tien man,” glimlachte Koenraad samenzweerderig.
“Dat moeten genoeg getuigen zijn,” fluisterde Johannes, “Koenraad, Pieter jullie weten wat te doen.”
“Ja ja, wees een beetje voorzichtig met je zwaard alsjeblieft Pieter”, zei Koenraad
“Wees gerust. De enige die het hoeft te vrezen is Ruben.”
Even later beleefde Ruben de schrik van zijn leven. Nadat Koenraad was teruggekeerd, had hij het plan opgevat om Pieter en zijn bende bij verrassing te overvallen en daarbij Koenraad neer te steken terwijl iedereen druk in gevecht was. Maar nu overviel Pieter hem bij verrassing, terwijl hij Koenraad, die op verkenning was uitgegaan, het zwaard tegen de keel drukte.
“Wapens neer, nu!”
De soldaten gehoorzaamden onmiddellijk. Inwendig vervloekte Ruben hun stompzinnigheid.
Er kwamen nog vijf andere mannen uit de struiken te voorschijn die de zwaarden opraapte en hen ook van hun dolken beroofde. Ruben stond met getrokken zwaard doodsbang om zich heen te kijken.
“Heeft het leven van deze jongeman geen waarde voor jou, Ruben? Dat verbaast me toch van een trouwe onderdaan”, sneerde Pieter.
“Ruben, waar ben je mee bezig? Breng heer Koenraad niet in gevaar!” riep één van de soldaten geschrokken. Ruben reageerde niet, maar zocht ondertussen naar een vluchtweg.
“Nee dus, het geeft niet. We maken je zo ook wel af,” ging Pieter met een stem vol haat verder, “Mannen doe je werk.” Zonder een woord te zeggen kwamen ze op hem af. Ruben kon geen kant meer op.
“Nog iets te zeggen voor ik je een kopje kleiner maak?” In de ogen van Pieter was bitterheid te lezen. Ruben begon te smeken: