PP - 24

“Alsjeblief maak me niet dood. We zouden samen grootse dingen kunnen doen en stinkend rijk kunnen worden.” Pieter lachte:
“We? Ik samenwerken met jou? Jij die waarschijnlijk nooit een spatje bloed op je kleren hebt gehad en altijd het beste voorhad met iedereen?” Pieter klonk niet echt overtuigend, maar Ruben was te bang om het op te merken:
“Dat is niet zo. Ik heb Johannes en zijn vader uit de weg geruimd en Koenraad onder de duim gehouden enkel omdat ik er zelf beter van werd.” Koenraad bleef zelf erg onaangedaan door het nieuws, maar de soldaten schrokken zich natuurlijk rot en hun verbazing werd nog groter toen Pieter zijn zwaard af de keel van Koenraad haalde en glimlachte een echte warme glimlach. Achter hen klonk een stem:
“Ik had toch gezegd dat hij zou bekennen, broertje?”
“Je had helemaal gelijk,” antwoordde Koenraad. De soldaten keken verbouwereerd naar de nieuw opgedaagde. Jonas, nu helemaal Johannes, kwam naar Ruben toe en greep hem bij de kraag.
“Dit heeft lang genoeg geduurd, het wordt tijd dat men te weten komt wie hier wie heeft vermoord.” De soldaten stonden nog steeds verbijsterd toe te kijken toen Johannes het woord tot hen richtte:
“Jullie kunnen getuigen nietwaar.” De soldaten knikten en knielen.
“Sta op. Ik heb momenteel andere dingen aan mijn hoofd,” zei Johannes. Ruben was ondertussen flauwgevallen.
“Slapjanus,” schold Koenraad.