PP - 25

Van alles wat erna gebeurde trok Anne zich weinig aan. Ruben werd opgehangen aan de galg, die hij zelf had laten bouwen, maar die eigenlijk voor Pieter bedoeld was geweest. Die werd vrijgesproken van alle misdaden die hem in de schoenen waren geschoven. Ook van alles wat hij WEL gedaan had, al zei Johannes dat er niet bij.

Anne huilde stilletjes: ze hield van Jonas maar besefte dat het nooit iets mocht worden tussen haar en Johannes. Tegelijkertijd was ze ontzettend kwaad op hem. Hij had geweten dat dit ging gebeuren. Waarom was hij dan iets met haar begonnen?
“Anne?” klonk het achter haar.
“Jonas! Euh… Johannes”, stamelde Anne.
“Maak niets uit hoor,” Jonas keek haar glimlachend aan. Anne keek niet terug. Jonas sloeg zijn arm om haar heen. Weer voelde Anne dat vreemde gevoel in haar buik. Dat gevoel dat ze eigenlijk niet mocht voelen, maar dat zich niet liet negeren.
“Het spijt me,” fluisterde Jonas in haar oor. Nu keek Anne hem wel aan. “Op het moment dat ik ontdekte dat Ruben erachter zat, wist ik dat ik me niet langer bij Pieter verborgen kon houden.”
“Fijn hoor en om dat te vieren, trakteerde je jezelf een dagje op een meisje!”
“Anne ik…” begon Johannes.
“Ja, ik snap het,” schreeuwde Anne, “Ga jij maar pronken in je nieuwe gewaden ik red me wel in mijn eentje! Ik heb niemand van jouw soort nodig! Ik zorg wel in mijn eentje voor Bert! Bekommer jij je nu maar om je rijkdom!” Anne kon zich niet meer inhouden, ze wou weglopen. Jonas hield haar tegen.