PP - Juryrapport

Stijl, Personages
De stijl is nog wat onvolwassen. Er zitten wat slordigheden en taalfouten in en sommige formuleringen zijn wat onhandig. Een woord als ‘desalniettemin’ in een directe rede is stijf, zo praten mensen niet. Een zin als ‘er staat een behoorlijk prijs op ons hoofd’, is overbodig, dat weten de bendeleden al, het lijkt er meer op dat de lezer hier geïnformeerd moet worden. De formulering op pagina 10 over haar lippen, dat ze al bezet zijn, vind ik ook niet mooi. De hele liefdeslijn heeft iets boeketreeksachtigs, de manier waarop de gevoelens worden omschreven en wat ze tegen elkaar zeggen is verre van origineel. Op pagina 11 staat dat ze smoorverliefd is. Dat wil ik liever voelen dan lezen. Er zijn meer (lichamelijke) reacties te bedenken dan een sneller kloppend hart. Het blijft allemaal een beetje aan de oppervlakte hangen. Ook de karakters krijgen - los van Jonas, die wel intrigeert door zijn geheimzinnige verleden - weinig kleur, ze blijven inwisselbaar. Eén of twee uiterlijke en karakterkenmerken, en ze gaan al meer leven.
Plot
De focus ligt eerst op de situatie in het land, de vermoorde graaf, de jongste zoon die niet tegen zijn taak is opgewassen, de plottende Ruben. Dan verschuift het perspectief naar Anne, die in de bende terechtkomt en ontdekt dat het daar heel anders in elkaar zit dan iedereen denkt. Hoewel dat een mooie vondst is, duurt het te lang; als lezer verwacht je dat er wat met Ruben en Koenraad gaat gebeuren. Dat gebeurt uiteindelijk ook, maar pas tegen het einde, waardoor ik als lezer het gevoel kreeg dat Koenraad en Ruben helemaal geen rol meer gingen spelen. Het middenstuk had kernachtiger gekund, of tussendoor af en toe nog een referentie aan Koenraad en Ruben, zodat de rode draad duidelijk blijft. Dat Jonas Anne redt door zich als haar heer voor te doen, is gezien zijn afkomst misschien wel logisch, maar ik vind het toch niet geloofwaardig; als hij al tijden met een bende meetrekt, zal hij zeker niet de uiterlijke verschijning en kleren van een heer meer hebben. Dat de soldaten hem meteen voor een heer aanzien, wil er bij mij niet in. De plot heeft wel een leuke en verrassende twist; Pieter blijkt niet de moordenaar te zijn en Jonas blijkt de gevluchte oudere zoon van de graaf.