XIII. Talking with the voices in my head.

Elisabeth PoV
Ik kon de mensen om me heen horen panikeren, ik kon hen allerlei theorieën horen maken in hun hoofden over de redenen waarom ik niet meer bewoog. Edward keek op toen hij mijn gedachten opving. Dat duurde even. in mijn hoofd glimlachte ik, maar dat ving hij moeilijk op. alsof het feit dat ik verlamt -want zo voelde het aan, ik had geen controle meer over mijn lichaam- was, een effect had op onze 'telepathische' link. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Edward. Ik merkte dat de anderen hem vreemd aankeken, Felix' ogen werden groter.
'Je kan haar weer horen?' vroeg hij, nogal wanhopig. Edward knikte kortaf. 'En ze kan ons horen?' Edward knikte weer. Ik wou glimlachen, maar het ging niet. Niet met mijn lichaam. 'Maar het gaat moeilijk, alsof er storing is. Ik kan haar gedachten slechts gedeeltelijk opvangen.' zei hij. Was het dan zo erg? Was onze vijand zo machtig? 'Vijand?' vroeg Edward verbaast. 'Hoe bedoel je?' vroeg Carlisle aan Edward. Ik deed mijn best om zo helder mogelijk te denken. geconcentreerd op 1 iets.
Oppassen voor het geurspoor! Er hing een geur aan het spoor dat Vladimir en Petrov achter lieten. Ik merkte dat Edward zijn voorhoofd fronste. Ik vond het gemakkelijker om doorheen Carlisle's ogen te kijken. Hij bleef het meeste rustig, en hij keek rond naar de mensen rond hem omdat hij rekening met hen wou houden. Voor het moment richtte hij zich vooral op Edward, en dat was het makkelijkste om een gesprek met hen te voeren.
'Oppassen ..geurspoor.. iets met een geur aan de plaats waar Vladimir en Petrov er plots waren of zo. ik denk dat het dat is.' zei Edward zuchtend. ik wou dat ik kon knikken, dat ik desnoods door iemand kon babbelen. Ik merkte in Carlisle's hoofd dat Felix zich naar me toe draaide en mijn hand nam. 'Oppassen voor het geurspoor! Er hing een geur aan het spoor dat Vladimir en Petrov achter lieten. Op de plaats waar ze plots verschenen hing een rare geur.' zei Felix, maar... het was mijn stem. Ik was even verbaast als de rest. Ik kón door iemand spreken, door Felix. Door Carlisle's ogen merkte ik dat Felix een glazige blik in zijn ogen had. Jane wapperde met haar hand voor zijn gezicht. 'Stop het Jane.' zei ik weer. ze keek op en zette een stap achteruit. 'En ik die dacht dat ik alles gezien had.' mompelde Aro stil. ik zuchtte, door Felix, 'Aro, begin alsjeblief niet, ik heb andere dingen aan mijn hoofd.' zei ik zuchtend. Hij glimlachte braafjes. Het feit dat ik er al aan dacht was bijna een vernedering... tuurlijk..
Plots keek Nessie rond en naar mij/felix. 'Wie is er bij Vladimir en Petrov?' vroeg ze verbaast. ik keek rond; iedereen was ondertussen hier. Zelf Tonia, die me nog steeds aangaapte omdat ik doorheen felix sprak. Ik snapte dat wel, maar Nessie had gelijk.. er was niemand bij Vladimir of Petrov. Het leek me niet zo heel erg... als ze wegkwamen moesten ze een geurspoor achterlaten dat makkelijk te volgen was. Hoewel, ze waren hier in de buurt wel gekomen zonder sporen na te laten. 'Moeten we meteen gaan checken, hier zit -letterlijk- een geurtje aan.' zei ik, en tot mijn verbazing sprong ikzelf recht. Ik kon mijn lichaam weer bewegen. ondanks het feit dat het iedereen deed schrikken, ging ik er meteen vandoor. Ik vertrouwde het niet meer... we hadden hun genegeerd door mij..