XIV. The perfect getaway...

Elisabeth PoV
Ik deed mijn best om te wachten op de rest, maar ik had er het geduld niet voor. Toen ik beneden kwam was mijn angst werkelijkheid geworden. De ruimte was leeg, maar buiten de geuren van Vladimir en Petrov was er geen geur... ik dacht even dat de plotse bloemengeur me zou bedwelmen, maar ik hield mijn adem in. 'Daar blijven!' riep ik uit naar diegene die achter me aan kwamen. Ik wist welk effect dit had op het lichaam van een vampier. Ik keek rond, geen enkele spleet in de muur, of toch niet groot genoeg om een vampier door te krijgen. Geen geur van een andere vampier, buiten die rozengeur die me door de knieën liet gaan. Ik liep terug naar boven, schopte een van de pilaren weg..weer al een minder; ik dacht Gregory en Abel zacht te horen zuchtten. Emmett speelde weer even voor zuil. 'niet tegen mij schoppen, please.' zei hij lachend. Ik rolde kort met mijn ogen, maar ik was niet in staat om te lachen. 'is er iets?' vroeg Carlisle zacht. 'ze zijn weg.' zei ik kortaf. Marcus keek me fronsend aan. 'Wat zei je net?' vroeg hij zacht. 'Ze. Zijn. Weg.' herhaalde ik. 'Alsof ze gewoon in rozengeur zijn opgegaan. Weg. Net zoals ze hier gekomen zijn, zomaar uit de lucht komen vallen.' zei ik razend kwaad. Hoe had dit kunnen gebeuren? Ze zaten verdomme bijna een halve kilometer onder de grond, niemand had geweten waar ze waren. Ik zuchtte en zocht mijn gsm. Hij ging 1 keer over, 2 keer... ik begon ongeduldig te worden. Net voordat ik mijn gsm had fijngeknepen, kreeg ik eindelijk antwoord. 'Carmen, jah.. wel.. ik heb een probleem.' zei ik snel. De Cullens keken me verbaast aan. Ze wisten dat de Denali's niet wilden komen omdat de Volturi hier was. 'Kan ik Tanja en Eleasar even spreken? Goed, ik wacht wel even ..denk ik.' mompelde ik zacht. 'Eleasar. Ja, ik weet het..ongelegen moment. Luister, ik weet wat je gaat antwoorden, maar luister even.. ik weet waarom jullie verkozen om nu niet te komen, maar ik zou jullie hulp echt op prijs stellen. Jah, ik weet het.. het ligt moeilijk, maar voor mij... Eleasar.. Dagmar en ik zijn... we hebben niet genoeg rondgekeken, het ging te gemakkelijk.' ik was even stil en luisterde naar zijn antwoord. 'Alsjeblieft. Ik weet dat wat ik vraag moeilijk ligt, maar ik heb je hulp nodig met iets.' zei ik. Dagmar keek me aan. 'Waarmee?' vroeg hij verbaast. Ik legde mijn vinger op mijn lippen zodat hij zou stil zijn. 'Ja, ik denk dat.. dat we op een revolutie stuiten. We hadden gevangenen maar die zijn ontsnapt.. jah, uit de nieuwe kerkers, Ja.. tuurlijk zonder sporen anders zat ik ze nu achterna. Wat had je gedacht dan?' vroeg ik ironisch. Eleasar snoof. 'Ik zie wat ik voor je kan doen, maar ik beloof niets...' zei hij. Ik zuchtte. 'meer kan ik niet vragen.' mompelde ik. de rest keek toe...
ik legde toe en draaide me naar Jake. 'Ik weet niet of je het graag zou doen...en ik weet niet of het verantwoord is..maar misschien is het toch beter om de wolven erbij te halen.' zei ik zacht. Iedereen staarde me aan, maar Jake knikte. 'Dus de situatie is zo erg?' vroeg Carlisle. ik knikte. 'Dat denk ik toch, ik mag dan wel jong zijn...maar ontsnappen uit een kamer van gewapend beton zonder de deur te gebruiken.. gewoon opgaan in het niets lijkt me niet veel voor te komen.' zei ik zacht. Aro knikte. 'Diegene is te krachtig, en het feit dat hij probeert weg te komen en revolutie wil beginnen, betekent dat hij moet gestopt worden.' zei hij. Tristan gaf hem een duw toen hij Marcus zag kijken. 'Ik denk dat je zijn tekst steelt, broertje.' zei Tristan met een klein glimlachje.