H14

Mijn geboortedorp lag niet ver weg van de hoffelijke tuinen. Mijn gedachtegang ging alle kanten op. Ik dacht aan verschillende dingen tegelijkertijd waardoor ik totaal in de war was. Niet alleen had ik net mijn ouders na maanden lang niet gezien te hebben achter moeten laten, ook lag mijn beste vriendin nu te vechten voor haar leven. Daarbij kwam ook nog is dat de wereld in groot gevaar was en dat we achterna werden gezeten door de geestendrijvers. In de verte zag ik langzaam het landschap veranderen en zag ik de hoffelijke tuinen in zicht komen. Vroeger toen ik klein was, was ik hier geweest. We mochten op bezoek komen bij Casandra omdat mijn vader een belangrijk toernooi had gewonnen. Sommige dingen kwamen me nog vaag voor. Als eerste was de poort erg indrukwekkend. Het hek was gemaakt van bloemen en planten en er stonden drie wachters voor. Toen ze ons zagen aankomen deden ze gelijk de poort open. Toen we daardoor heen liepen kwamen we op een enorm grasveld met allerlei soorten planten, bloemen en bomen. Aan de randen van de grasvelden stonden verschillende fruitbomen. Over het grasveld liep een lang pad dat doorliep naar de enorme bloem waar Casandra in woonde. Toen we ervoor stonden kwam ze gelijk naar buiten gelopen. Zoals ik ze nog van foto´s herkende was Casandra niet voor 100% een mens. Als je haar van een afstand zou bekijken zou je denken dat het een boom zou zijn, maar dan toch ook weer anders. Ten eerste had ze 4 armen die eruit zagen als takken. Ze had een groen hoofd met daarom verschillende soorten bloemen. Verder liep haar lichaam vrijwel mensen. ‘Odin, fijn om jou weer terug te zien. Ik zal jullie gelijk naar Eline brengen’ zei Casandra. Ik knikte en liep achter haar aan.

Ze begeleidde ons naar een andere tuin waar verschillende bedden stonden. Op een van die bedden lag Eline, die er nogal aan toe was. Heel haar gezicht zat vol met wonden en ze had haar ogen dicht. ‘Ze zal hopelijk snel genezen’ zei Casandra. ‘Ze krijgt hier de beste hulp die je je maar kunt wensen. Zo lang Eline hier verzorgd moet worden, zullen jullie hier moeten blijven slapen. Het is al laat, dus ik zal jullie je kamers laten zien en dan spreken we elkaar morgen’. Er kwam geen woord uit mijn mond en knikte en liep achter haar aan.

Zo gauw ze onze kamers had laten zien liep ik naar binnen en begon me uit te kleden. Toen ineens voelde ik iets in mijn broekzak zitten. Ik haalde het eruit en zag een klein fotootje in een lijstje zitten van mijn ouders en ik zelf. Ik was blij met de herinneren die ik samen met het mes nog had aan mijn ouders. Daarna was ik doodmoe en had geen zin om nog langer na te denken. Ik liet mezelf op bed vallen en viel in slaap.

Ik werd wakker van de zon die op mijn gezicht viel. Ik stond op en realiseerde dat ik in de hoffelijke tuinen was. Ik voelde me veel beter dan gisteren en kon weer logisch nadenken. Ik waste mezelf en kleedde me vervolgens aan en liep de kamer uit. Er was bijna niemand te zien in de tuinen. Ik besloot om als eerste een bezoekje aan Eline te brengen. Toen ik daar aankwam lag ze nog steeds te slapen. Ik besloot me om te draaien en naar Casandra te gaan.

Toen ik bij de bloem aankwam, was er niemand te zien. ‘Casandra?’ vroeg ik toen ik voor de bloem stond. Gelijk kwam er een blad naar voren en kwam Casandra naar buiten gelopen. ‘Kom binnen Odin’ zei ze met een zachte stem. Ik boog licht voor haar en liep toen de bloem in. De bloem zag er veel groter uit dan het vanaf de buitenkant leek. Ik ging op de stoel zitten waarnaar ze wees. ‘Wat kan ik voor je doen, Odin?’ vroeg ze aan mij. ‘Ik weet niet of Marcha al met u gesproken heeft?’ vroeg ik. ‘Nee, gelijk nadat ze waren aangevallen door geestendrijvers zijn ze hierheen gekomen voor hulp en heb ik ze die gegeven. Daarna moest ze van mij jou gaan zoeken’. Ik haalde diep adem en vertelde toen heel het verhaal. ‘Ik weet dat u iets weet over het virus en ik heb hier een brief voor u’ begon ik mijn verhaal. Ze keek me met grote ogen aan en nam de brief aan. Ze begon hem te lezen en haar ogen werden steeds groter. Nu pas zag ik hoe gifgroen haar ogen waren. ‘Dit is zeer ernstig’ zei ze tegen mij. ‘Eline, Marcha en ik hebben de opdracht gekregen om alle leiders bij elkaar te krijgen voor overleg. Aangezien de geestendrijvers dit niet mogen weten, moeten we heel erg voorzichtig zijn’. Casandra stond op en begon te ijsberen. Toen ineens stond ze stil en ze keek me strak aan. ‘Hoe gevaarlijk het ook is, ik ga mee. Ik ga direct naar het metaallandschap om me bij de andere twee leiders toe te voegen’. Toen zag ik dat haar blik naar mijn arm ging. ‘Ik ben blij dat je in ieder geval aan je eigen element van je ouders bent toegewezen’ zei ze met een glimlach. ‘Eline en Marcha hebben dat geluk helaas niet gehad’. ‘Ik ben ook toegewezen aan een ander element hoor, kijk maar naar mijn waterteken’ zei ik terwijl haar mijn pols liet zien. Toen ineens werden mijn ogen groot en schrok ik me een ongeluk toen ik op mijn andere pols een gifgroen teken zag staan. ‘What the’ wist ik uit te brengen. Ik hield mijn polsen naast elkaar en zag op elke pols een teken staan, een van het waterrijk en een van het aarderijk. ‘Hoe is dit in godsnaam mogelijk?!’ riep ik uit. ‘Lieve moedernatuur’ wist Casandra uit te brengen. Toen herinnerde ik ineens het moment van gisteren toen ik mijn ouders in de armen vloog.

Toen hij mij zag, liet hij alles uit zijn handen vallen en sloeg zijn armen om me heen. Zo gauw hij dat deed, voelde ik een tinteling op mijn pols, maar dat kon me nu niets schelen.

‘Ik voelde een tinteling op die pols toen ik in de armen van mijn ouders vloog’ zei ik tegen Casandra. ‘Ik weet niet hoe dit mogelijk is’ zei Casandra. Maar je bent aan twee verschillende elementen gekoppeld’.