02.4

De dokter legde mijn ouders uit wat er ging gebeuren en waarom ze me in een kunstmatige coma hielden. Als ik weer sterk genoeg was zouden ze me eruit halen. Ik stelde mezelf maar een vraag. Als ze me uit kunstmatige coma zouden halen, wilde ik dan we weer verder leven? Als ik een keuze zou hebben, welke uitkomst zou ik dan kiezen? Het leven of de dood?

Ik kon het even niet meer aan om bij mijn snikkende familie te zitten. Het was me te veel. In mijn eentje liep ik door de gangen, ronddwalend, op zoek naar een lotgenoot. Nog iemand die vast zit tussen de twee werelden en niet zeker is over welke kant hij of zij al dan niet zou moeten opgaan. Had ik eigenlijk wel een keuze?

De stilte die in de gangen hing was oorverdovend. Ik liep rond op een afdeling met een naam zo moeilijk dat ik hem niet kon uitspreken. Er lagen mensen met verschillende ziektes. Eentje daarvan was ik, Amy Bryd, het meisje dat zelfmoord gepleegd heeft. In bijna elke kamer fluisterden de mensen erover. Dat ik waarschijnlijk zo een depressief geval zou zijn. In een van de andere kamers lag een ander meisje in coma. Dat was tenminste wat ik van de dokters hoorde toen ze de kamer uit liepen.
Het fijne aan deze manier van leven – dus als een halve geest – was dat je, net zoals de geesten in horrorfilms, door muren en deuren kon lopen. Gewoon, zo in een twee drie. Ook door mensen kon ik heen gaan. Het gaf me een heerlijk gevoel alsof ik de baas was over deze wereld. Al voelde ik me wel een beetje eenzaam.
Nieuwsgierig liep ik de kamer van het meisje dat in coma lag binnen. Ook haar lichaam werd beademd. Op de grond, in een hoekje van de kamer zat een meisje ineengekropen te huilen. Ze fluisterde dingen die ik niet kon verstaan van op een afstandje. Wanneer ik dichterbij kwam verstond ik haar.
" Help!" fluisterde ze, haar stem dik door de tranen.
"Ik versta je," fluisterde ik terug, al kon ze me waarschijnlijk niet horen. Verschrikt keek het meisje op, ze was ouder dan ik dacht, een jaar of zeventien.
"Wie ben je?" zei ze, ietsjes luider.
"Amy Bryd. Jij?"
"Mia Donells."
"Kom, sta recht. Je moet daar niet blijven zitten," mompelde ik en trok haar recht. Blijkbaar was ze een bondgenoot. Eens recht veegde ze haar tranen weg.
"We zijn voorgoed verdoemd, niet?" vroeg ze en keek me met de blauwste ogen aan die ik ooit gezien heb.
"Niet voorgoed. Gewoon tot ons lichaam weer bij kennis komt, denk ik," zei ik, niet helemaal zeker van het antwoord,"Maar het kan zijn dat we hier een tijd zitten. Vast in ons eigen wereldje." Ze begon in een rare taal te schelden. Het klonk als een mengelmoes van Duits en Spaans.
"Sorry voor het schelden," mompelde ze verontschuldigend,"Als ik kwaad ben durf ik wel eens te schelden in alle talen die ik ken." Er verschenen lichte blosjes op haar wangen.
"Maakt niet uit. Hoelang ben jij hier al?" vroeg ik en liet me op een van de stoelen in de kamer zakken. Als we hier dan toch een tijdje gingen blijven, kon ik het me evengoed wat gemakkelijk maken.
"Een week. Jij?"
"Net een dagje," mompelde ik,"Of dat denk ik althans."
"Wat is er jou overkomen, iedereen heeft een reden om in coma te vallen niet?" vroeg ze en keek me nieuwsgierig aan.
"Een mislukte zelfmoord poging. Ik weet niet wat er is mis gegaan. Wat was de aanleiding bij jou?"
"Een auto-ongeluk," mompelde ze met tranen die in aan ogen blonken,"Mijn ouders en jongste broertje zijn dood. Mijn tweelingzus leeft nog door haar koppigheid." Een traan viel naar beneden en rolde van haar wangen. Met mijn hand veegde ik hem weg.
"Het komt wel goed," mompelde ik,"Maar je moet hieruit raken. Voor je tweelingzus." Zachtjes knikte ze.
"Ik weet het. Ik weet enkel niet hoe." Haar schouders begonnen te schokken en een nieuwe stortvloed aan tranen vloeide over haar wangen. Ik legde mijn armen rond haar heen en trok haar dicht naar me toe.
"Samen komen we eruit oké?" fluisterde ik zacht en bedacht me dat mijn leven nog helemaal niet zo erg was,"Je kunt weer snel bij je zus zijn. Wacht maar af."