Second

Katharine Sarah Wales


"Kate, don't you want to go home?" Liam en Harry zaten aan mijn bed, terwijl ik probeerde mijn schoenen aan te doen. deze week was ik flink vooruit gegaan en de dokters hadden geen rede mij hier langer te houden. hoewel ik hier nog wel een tijdje wilde blijven. de dokter had gezegt dat ik weer mijn normale leven op moest pakken. Liam vond het het beste als ik weer bij hen in het appartement kwam wonen. ik bleek daar al zeven maanden te hebben gewoont. "Kate, is everything allright?" alle frustratie van de afgelopen week voelde ik omhoog komen. "what do you think? ofcourse it's not allright. I mean, I don't remember anything. I only know you're Harry, but I don't know anything about you." Harry sloeg zijn ogen neer en Liam keek me gekwetst aan. "but you know who I am, don't you?" ik zuchtte diep. "Liam, you aren't the same. you have changed, and that isn't a bad thing, but I don't know you anymore." Ik zag dat er een traan over Liam's wang heen ging, en dat zorgde bij mij ook voor tranen. Harry probeerde zich sterk te houden en stond op. "we have to go." hij pakte de tas met mijn spullen en Liam pakte mijn hand. "I don't want to." ik dacht aan Niall, aan de blik in zijn ogen. hij was deze week nog een keer langs geweest, hij had me dingen verteld over mijn normale leven. ik liep stage bij een muziek studio. hij vertelde me dat ik liedjes schreef voor kleine bands. ik lachtte hem uit toen ik dat vertelde, want het was altijd een droom van me geweest maar ik was geen type om mijn dromen na te jagen. ik vond het raar om met Niall te praten. ik merkte heel erg aan hem dat hij het moeilijk vond om mij zo te zien. wat ook niet raar was.
ondertussen kwam Michelle binnen, mijn vaste verzorgster. het was een 46-jarige vrouw, waarmee ik aardig wat uurtjes me had gekletst. ze gaf me een knuffel en wenste me veel succes. "I wrote my number on this note, so you can call me anytime!" ze fluisterde het in mijn oor, en zei gedag tegen de andere jongens. "are you ready?" Harry keek me bemoedigend aan, het was ook meer een bevestiging dan een vraag. hij gaf de tassen aan Liam en pakte mijn hand aan. de hele week was Harry op bezoek geweest, hij had me over mijn leven verteld, en binnen no time waren we, alweer, beste vrienden. we liepen richting de achteringang van het ziekenhuis, omdat het aan de voorkant vol stond met fans van de jongens. ik kon me er niks van voorstellen, maar Louis had me al een paar liedjes van het album laten horen, en ik was gelijk verkocht. vooral elke keer als ik same mistakes hoorde, kwamen de tranen in mijn ogen. Harry begeleide me naar een busje waarvan de ramen geblindeerd waren. toen we alle drie zaten, stapte er een grote man in. "hi kate, it's good to see, that you're back. we all missed you, especially Niall of course." ik keek Liam aan. en hij begreep me. Liam klopte op de schouder van de grote man, en fluisterde wat in zijn oor. de man knikte. "I'm sorry, I forgot to introduce myself. I'm Phill." "hi Phill, nice to meet you." hij knikte, en startte de motor.
nadat we eindelijk bij het appartement aankwamen, en de jongens honderduit kletsten met Phill, was ik blij dat we er waren. ik was verschrikkelijk moe, en voelde me ongemakkelijk. Liam deed al de hele tijd afstandelijk en het leek echt alsof ik hem niet meer kende. Harry daarentegen, probeerde me zoveel mogelijk op te beuren. "here we are. this is our palace!" trots deed Liam de deur open en hij duwde me zachtjes naar binnen. ik hing mijn jas op, en liep richting de deur. toen ik deze opende, zat iedereen in de woonkamer. "kate, you're home!" Eleanor stapte op me af, en gaf me een knuffel. een beetje beduusd liet ik alles over me heen lopen. ik had haar nog maar één keer gezien deze week, dus het was raar. alle andere gaven me ook een knuffel, en ik probeerde vrolijk mee te doen. "how do you feel?" Daniëlle kwam naast me zitten. "I'm fine, I guess. just a little bit tired." ze keek me begrijpelijk aan. "I understand this situation is weird for you. and for Niall of course, he is a total mess." haar woorden waren goed bedoeld, maar ik voelde me er verschrikkelijk door. ik liep naar Harry "I need some air." hij wees naar een deur in de hoek van de grote woonkamer. ik liep er heen, en opende de deur. ik kwam uit op een ruim terras en ik liep naar de reling. ik keek eroverheen en zag auto's voorbij razen. hoe zou het zijn als ik nu gewoon zou springen? opzich zou niemand me missen. wat hebben ze aan me? ik ken ze niet eens meer. ik sloot mijn ogen en dacht na over mijn idee. eigenlijk was het een mooie oplossing. ik zou verlost zijn van deze puinhoop, en iedereen zou verlost zijn van dit stomme probleem. ik besloot dat ik zou gaan springen. net toen ik dat bedacht, hoorde ik voetstappen achter me.

heeeuii
ik weet echt niet of dit verhaal goed is, en eigenlijk wil ik graag commentaar. ook op mijn engels, want hoewel er nog niet veel gesprekken zijn, ben ik er aardig onzeker over. dus laat alsjeblieft je mening achter:)
loveyouu xx Femke