Wat als je het zusje van georg bent, die kanker heeft? -4-

misschien een zakdoekje nodig dus haal hem maar der al bij


when would it be time to say goodbye?
*unknown pov* georg rende naar de badkamerdeur en klopte er op. georg: shanti doe open. er kwam geen geluid uit. bill: georg laat haar maar ff, ze heeft ook tijd voor haar zelf nodig. georg: okej dan. hij kwam weer op het bed zitten. tom keek naar buiten en zei niet veel. gustav liep naar het bureau toe, waar een blaadje van af waaide, dat door de wind weggeblazen werd. hij raapte het op en keek wat er op stond. gustav's ogen werden groot en tranen kwam in zijn ogen te staan. georg: wat is er gustav? gustav: het blaadje staat vol met gedichten. tom: lees eens voor? gustav: ik denk niet dat... georg: lees nu maar gewoon. hij schrapte zijn keel en las de zinnen voor die op het blaadje stonden geschreven.
uit de hoeken van mijn ogen
rolt mijn tasbaar verdriet.
dit alles gebeurt stiekem
zodat niemand dit ziet.
het vormt zich een baan over mijn wangen
tot onderaan mijn kin.
ik probeer er tegen te vechten
maar het heeft geen zin.
de jongens hadden een verdrietige blik op hun gezicht. shanti zat nog steeds in de badkamer. tom: s-s-staan der nog meer op? gustav knikte. georg, die tranen liet vrij gaan. zelfs bill veegde ongezien zijn zwarte traan snel weg. georg: gustav lees er nog een voor gewoon de volgende. gustav keek een paar regels naar onder. gustav: uhmm ik denk niet dat dit gedichtje op dit moment goed is. tom stond op en pakte het blaadje vast. tom: wattje. hij begon als een bink voor te lezen.
als ik DooD ga, huil maar niet
ik ben dan niet echt DooD dat moet je weten.
alleen het lichaam wat ik achter liet.
want DooD ben ik pas als je me bent vergeten.
en als ik DooD ga, treur maar niet
ik ben dan niet echt DooD dat moet je weten.
ik zal ook de mensen missen die ik achterliet.
maar DooD ben ik pas als je me bent vergeten.
over tom's wangen liepen de grootste tranen. gustav zat staarend voorzich. hij maakte geen geluid. zelfs zijn ademhaling was zo rustig dat je het niet hoorde. georg had zijn handen voor zijn ogen geslagen. tom legde het blaadje op het bureau terug en ging op de stoel zitten. hij was lijkbleek. hij veegde met het puntje van zijn t-shirt de tranen van zijn gezicht. zelfs bill was stil, de jongen die altijd maar praatte en nooit stil kon zijn. zei dit keer ook niets. op de badkamer was het muisstil. we bleven nog enkele minuten zo zitten. toen onder de deur open werd gemaakt en de moeder van shanti en georg riep. jongens, shanti eten. georg riep ''we komen'' jullie stonden op en liepen naar de trap toe. georg klopte nog eens op de deur, en zei shanti het eten is klaar. er kwam een zacht geluidje dat zei ,,ik kom'' de jongens liepen naar onder toen. *shanti pov* je hoorde dat de jongens je gedichten voor aan het lezen waren. je dacht bij je zelf ,, shit ik had dat ding weg moeten leggen, wat zouden ze nu wel niet van me denken. ik veegde de tranen van me af. ze mochten gewoon niets zien van mijn pijn en verdriet. ook al wisten ze er van ze mochten het niet zien.'' voorzichtig stond je op en veegde alle tranen weg, je wachte nog een paar minuten zodat je rode ogen een beetje weg waren getrokken. je liep voorzichtig naar onder. voor de deur van de woonkamer stopte je en hapte je naar adem en maakte een grote zucht. je liep naar binnen zonder wat te zeggen. je deed gewoon normaal, alsof er niets aan de hand is. 8 ogen keken je verbaasd aan. jij: wat? jongens niets... jij: waar is mam? georg: weg komt vanavond terug. jij: okej. je ging zitten op je plek en begon van je borg met spaghettie te eten. de jongens bleven je aan staren. jij; kunnen jullie ook ergens anders heen kijke, ik word nog al nerveus van jullie. ze keken allemaal tegelijker tijd een andere kant op.