~021

Lanzaam opent de man de deur. Met een gil vliegt Emily me om de hals. Ze begint te huilen. “Shh, you’re safe now.” fluister ik in haar oor. “I know.” stamelt ze. Ondertussen is Liam aan het praten met de manager over wat er gebeurt is en over de verzekering, vanwege de stoel. Ik schaam me best wel dat ik in paniek met een stoel een deur in probeerde te slaan. Wanneer Emily me loslaat kijk ik haar aan. Ze ziet er vreselijk uit. Haar wang is blauw, ze heeft wallen en ze is mager. Te mager. Ik zie de pijn in haar ogen. Ze kijkt me even kort aan, maar staart dan snel weer naar de grond. “What has he done? Why is he hurting you?” zeg ik zacht. De ongeloof is te horen in mijn stem. Ze begint weer te snikken. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar naar me toe. Ze legt haar kin op mijn schouder. We lijken daar uren te staan, tot Liam ons uit onze trance haalt. “Guys? I think it’s better for us to leave, and I think you have to go to a doctor.” zegt hij. Emily’s ogen worden groot. “No, I don’t-“ begint ze. “I think he’s right, Em, you have to!” Ze slikt. Ik zie in haar ogen dat ze echt bang is. Ik begrijp alleen niet waarom. Liam maakt aanstalten om te gaan en Emily en ik volgen. De manager bleek wel te kunnen lachen om het feit dat ik met een stoel een deur in wilde slaan, en zwaaide ons vrolijk uit terwijl we in de auto stapten.

We wilden net de parkeerplaats afrijden toen er een auto voor ons de parkeerplaats opreed. Emily slaakte een gil. We keken naar de auto, en ik keek recht in de ogen van een boze, nee, woedende William. Hij maakte me echt bang. Zijn ogen spuwden vuur, zijn spieren waren aangespannen en zijn aders waren zichtbaar. Hij stopte de auto en sprong eruit. De auto stond nog voor de uitgang, dus we konden niet wegrijden. Dreigend stapte hij op ons af. Liam kon in zulkse situaties altijd nuchter blijven, en drukte het slot in. Een harde knal van iets dat de auto raakte was hoorbaar toen William de auto had bereikt. Emily gilde. Ik trok haar weg bij het raam. William had een koevoet vast en was daarmee op de auto aan het inslaan. Hij schreeuwde vanalles wat ik niet kon verstaan, maar het zal niet goed geweest zijn. We lieten hem uitrazen, en uiteindelijk had hij door dat hij niks kon doen. Hopeloos stond hij daar met de koevoet in zijn handen naar de auto en Emily te kijken. Uiteindelijk wierp hij mij nog een kwade blik toe en stapte hij weer in zijn auto, waarna hij er als een speer vandoor reed. De tranen stroomden over Emily’s wangen. Waarom was deze jongen toch zo geobserdeerd door Emily, en zij door hem? Ik sloeg mijn armen om haar heen en duwde haar hoofd op mijn schouder. Ze sloot haar ogen en zakte langzaam weg in een diepe slaap.