14/02/2012

Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Het was/is dus valentijn vandaag. Je weet ondertussen al dat ik niet zo’n spannend leven heb dus je zult het me waarschijnlijk wel vergeven dat ik nu pas weer iets schrijf. Ik heb wel weer eens moeten nablijven, samen met Lis. En omdat het de zoveelste keer was voor mij dit jaar moest ik tijdens het nablijfuurtje mee met de poestploeg de lokalen kuisen. De poestploeg was echter zeer vriendelijk en ze hebben mij en Lis (die erop aandrong om mij te helpen, om me wat op te fleuren) snoepjes aangeboden. We hebben ons trouwens goed geamuseerd. We hebben bijvoorbeeld in sommige lokalen wat teveel water en zeep uitgegooid en met een dweil erover gegleden hebben en we hebben met natte vodden op lege blikjes gemikt in de refter. Het was best wel leuk eigenlijk. Ik zou het wel meer willen doen. Het is alleszins leuker dan een uur in een bijna leeg lokaal door te brengen met meestal enkel jezelf en je boekentas als gezelschap. Maar goed, het was dus valentijn vandaag en Xan en ik gingen dus op date. Na die kus (ok, ok, het was er meer dan één) van die ene vrijdag hebben we geen van beide nog een toenadering gezocht. Ik had hem een van de dagen wel in een hoekje hebben kunnen sleuren maar dat heb ik maar niet gedaan. Straks had die jongen een hartattack gekregen. En dat ging ik nooit hebben overleefd. Maar dat terzijde. Om 18u stipt stond Xan voor de deur, gekleed in een donkere jeans, een hemdje en een blazer wat hem echt sexy maakte en tussen zijn vingers een roos. Dankbaar heb ik hem aangenomen. Daarna liepen we hand in hand een paar straten door tot we aan een gezellig, italiaans restaurantje kwamen waar Xan had gereserveerd. Als een echte gentleman had hij mijn stoel naar achteren geschoven en gevraagd wat ik moest hebben. Uiteindelijk zijn we allebei voor tagiatelli met pesto en zalm gegaan. Het etentje was erg gezellig en ik voelde me echt op mijn gemak. Op een stil moment had Xan zijn hand op de mijne gelegd en me eventjes in de ogen gestaard. Ik zweer het je, die groene ogen zijn overweldigend. “Hanne,” had hij gezegd. “Ik moet je iets bekennen.” “Vertel maar,” had ik geantwoord terwijl ik dacht dat hij nu ging zeggen dat hij van me hield en dat ik het meisje van zijn leven was en blablabla maar ik was weer eens iets te naïef want hij zei het volgende: “Op je verjaardagsfeestje heb ik in je dagboek gelezen terwijl je lag te slapen,” zei hij zacht. Ik had direct mijn hand weggetrokken en hem met toegeknepen ogen aangestaard. “Wat heb je gedaan?” “Het spijt me, maar als ik het niet had gelezen had ik nooit geweten dat je van me hield en had ik het nooit aangedurfd om je te vragen als date voor valentijn.” “Ben je dan echt zo blind?” “Blijkbaar.” “Mijn dagboek is privé.” “Ik weet het, het spijt me, en ik zal er nooit meer in lezen. Beloofd.” Ik heb het volgehouden om hem tien minuten lang te negeren. Best wel lang, vind ik zelf. Maar hij keek op een bepaald moment zo zielig naar zijn bord dat ik het hem toch vergeven heb. En als hij het niet had gelezen had mij me waarschijnlijk ook niet gekust die ene vrijdag, ook al had ik dan waarschijnlijk zelf het initiatief genomen. Maar goed, wat gebeurd is, is gebeurd en ik kan niet eeuwig kwaad op hem blijven. En daarbij, het is niet zo dat er duistere geheimen in jou staan. Na het eten hebben we nog wat rondgewandeld in het aangrensende park. Op een bepaald moment was ik het praten echter beu en heb ik zijn gezicht in mijn handen genomen om vervolgens mijn lippen op de zijne te drukken. Die jongen is echt zo traag soms. Hij was verrast maar ging er gelukkig wel op in. Op een bepaald moment is hij op zijn knie gaan zitten en haalde hij een tweede roos tevoorschijn. “Hanne,” had hij gezegd. “Wil je mijn vriendinnetje zijn?” “Ja natuurlijk, wat dacht je nu gek?” En toen ben ik hem weer besprongen. Arme Xan, wist helemaal niet wat hem overkwam, hij is op de grond getuimeld met mij erbovenop. Al bij al was het wel een geslaagde date. En Xan is mijn vriendje! Ik kan het nog altijd niet geloven... En als je van de duivel spreekt! Hij stuurt me net een heel lief smsje, dus ik ga je laten. Tot later!