Twelve.

“No, that’s way to cliché! You know that, Hazz!” zeg ik. “But it can work!” zegt hij verontwaardigd. Ik haal mijn schouders op. Daar heeft hij wel een punt. “Okay. We can try it. But only if Abby thinks it’s okay.” hij knikt. “Let’s go back and ask Abby!” roept hij vrolijk. “We can’t! You said that we were about to get some food…” herinner ik hem. “Oh, did I?” vraagt hij onverschillig. Ik lach en trek hem mee een supermarkt binnen. “So, what would you like to eat?” vraag ik. “Pancakes!” gilt hij vrolijk. Hij maakt me ook altijd aan het lachen. Zijn bruine krullen springen vrolijk heen en weer als hij richting het pannekoekenmeel rent. Ik pak de stroop en de poedersuiker en samen lopen we naar de kassa.
“We’re back!” gil ik enthousiast als we mijn appartement binnenlopen. Ik ben benieuwd hoe het Abby is vergaan. Ik krijg echter geen reactie. “Ab? Zayn?” zeg ik vragend terwijl ik de kamer binnenloop. Ze zitten op de bank en zwaaien vrolijk. “What are you guys doing?” vraag ik nieuwsgierig. Geen reactie. Een beetje verbaasd show ik ze Harry met de zak met boodschappen. “We’re going to bake pancakes!” kir ik vrolijk. “Oooh, I LOVE PANCAKES!” gilt Abby enthousiast. “Got yaa!” gilt Zayn daarna, waarna ze hem beledigd slaat. “It was a trick! Really mean Nialler! Never knew you were that mean!” zegt ze terwijl ze me zogenaamd boos aankijkt. “Whut...?” ik snap er echt helemaal niks van. Zayn ligt inmiddels plat van het lachen op de grond. Vragend kijk ik ze aan. “I don’t get it” zeg ik niet-begrijpend. Ze kijken elkaar aan en beginnen nog harder te lachen. Nou, level one is geslaagd. Dat is zeker.