Page 02

Onze relatieproblemen begonnen uit het niets. Elke keer dat ik bij hem kwam, leek hij gestressed en deed hij vervelend en boos tegen mij. Ik snapte totaal niet waarom, dat snap ik eigenlijk nu nog steeds niet. Het is zo 3 weken lang doorgegaan. Ik begon met tegenzin naar hem toe te gaan, en langzaam merkte ik dat mijn gevoelens voor deze jongen leken te verdwijnen. Voor de nieuwe Kane teminste, dat chagrijnige geval. Want ik hoopte ergens nog steeds dat hij opeens weer normaal zou doen. Dat hij eens zou uitleggen wat er aan de hand was. Maar dat gebeurde niet, sterker nog toen ik op een avond bij hem zat werd het nog erger. We zaten samen op zijn bruine zachte bank een film te kijken. Ik stond even op om wat drinken te pakken, en toen ik langs het tafeltje langs de bank liep besloot het beeldje dat erop stond de vloer eens te verkennen. Ik zweer dat ik niks aangetikt had, maar dat blauwe beeldje viel gewoon op de grond en brak in stukken. Kane sprong op en riep: 'Kijk nou wat je doet!' en ik herrinner me nog zijn gevulde rode gezicht voor ik een gigantisch harde klap in mijn gezicht kreeg. Compleet geschockt ben ik op de grond gevallen, terwijl ik wat bloed uit mijn neus over mijn mond voelde druppelen. Wat ik daarna dacht weet ik niet meer, maar ik sprong gelijk weer op en schreeuwde: 'Je doet al 3 weken vervelend tegen me, en dan sla je me ook nog uit het niets, nou ik zal je 1 ding vertellen Kane, het is uit! Ik wil je nooit meer zien!' Oké laat ik eerlijk zijn, dat was niet precies wat ik geschreeuwd heb, dat zou noch ik noch 1 van mijn vrienden ooit zo zeggen. Maar het zat in die richting. Ik ben met mijn hand voor mijn neus de kamer uitgerend, al die trappen af en daarna de straat op. Ik ben in de stromende regen een aantal straten doorgerend. Ja, de regen wou natuurlijk ook even meewerken aan de sfeer. Ik heb een paar keer keihard gegild en na een tijdje ben ik compleet doorweekt en met een hand vol bloed mijn eigen huis ingekomen. Mijn moeder natuurlijk direct bezorgt, gelukkig voor mij bleek mijn neus gekneusd te zijn en niet gebroken. Ik was gigantisch woedend op hem, en ik zou het hem ook niet meer vergeven. Het was over en uit, en dat zal altijd zo blijven.

Met een scheef gevoel wrijf ik even over mijn neus die nu weer compleet geheeld is. Met een trillende hand reik ik naar het bekertje water dat naast de laptop staat. Ik voel me uitgedroogd, maar ook erg vervelend en wie weet doet een beetje water me goed. 'Lukt het een beetje?' vraagt de stem tegenover me. De stem klinkt vriendelijk maar zo ver weg, alsof niks aardigs meer tot me door kan dringen. Ik knik leeg, en besluit weer verder te typen.

Dat hij zo tegen mij deed, en ik hem nu haatte, betekende niet dat ik geen liefdesverdriet over hem zou hebben. Ik heb wel een aantal weken verdriet gehad, zoiets van janked op bed liggen. Toen ik me eindelijk weer een beetje goed voelde besloot ik door te gaan met mijn leven. Tja waarom zou ik door 1 vervelend vriendje er klaar mee zijn? Mijn vrienden vingen het gelukkig goed op en stonden aan mijn kant. Ook hebben mijn ouders me erg bijgestaan. Nou, ik had sowieso even geen zin meer in een nieuwe relatie. Maar ik merkte nog steeds dat ik oplette of ik Dean niet tegen zou komen. Die jongen die al zo lang mijn aandacht trok. Tuurlijk wist ik toen nog niet dat hij Dean heette, maar daar zou al gauw verandering in komen. De reden dat ik hem namelijk zo vaak in de stad zag lopen was omdat hij toevallig bij de ijszaak werkte. Daar kwam ik achter toen ik een ijsje wilde halen op een warme zomerdag. Ik liep naar de toonbank en keek welke smaak ik wilde. Toen ik opkeek om mijn keuze te vertellen viel ik even stil, want de jongen die mij holp bleek dus Dean te zijn. Ik heb al stotterend duidelijk kunnen maken welke smaak ik wilde. Gelukkig moest hij alleen maar lachen en liep ik even later weg met de juiste smaak en een faalmoment op mijn lijstje. Op dat moment had ik dus nog steeds geen zin in een vriendje, maar dat standpunt was na dat moment wel een beetje opgeschoven. Steeds vaker ging ik een ijsje halen, gewoon om Dean te zien. Deze keer wilde ik sowieso wat voorzichtiger zijn met de jongens, tja slechte herinneringen. Gelukkig leek het ook niet raar ofzo, het was ten slotte zomer. Mijn vriendinnen waren ondertussen ook al van mijn crush op de hoogte, en besloten samen met mij in de ijszaak een coupe te halen. Dus gewoon daar achterin bij de tafeltjes. Ik heb dat een week later dus ook nog in mijn eentje gedaan, en toen had ik ook nog het geluk dat Dean me de coupe kwam bezorgen. Toen ik even later de ijszaak verliet, wist ik gewoon niet wat me overkwam. Dean kwam naar me toe rennen en hijgend vertelde hij dat ik mijn portemonnee was vergeten. (Ik ben op de een of andere manier erg goed in dat ding te verliezen) Nadat hij me hem overhandigd had vroeg hij me of ik erg dol was op ijsjes. Ik heb toen geknikt, en hij zei lachend dat hij me veel vaker had gezien. Hij stelde zich voor als Dean en daarna liep hij weg met de reden weer aan het werk te moeten, maar dat hij me vast vaker zou zien.

Na die laatste zin breken de tranen uit die ik al had voelen prikken in mijn ogen. De herinneringen zijn nog te fris en te pijnlijk. Ik voel een zachte vriendelijke hand op mijn schouder en hoor de stem die vraagt of het goed gaat. Maar dat blijft vooral op de achtergrond, verder schrijven lukt me op dit moment niet meer.