Chapter Five. Golden eggs, stupid jokes and a new family. 5.8

De dagen waren voorbijgevlogen in weken en ondertussen waren we alweer op Hogwarts en konden we weer genieten van onze lessen. Er was niet veel gebeurd in de laatste paar weken, Fred en George hadden een aantal grappen uitgehaald, ik had nagedacht over mijn opdracht en zo dus ook geprobeerd wijzer te worden van het gouden ei, wat ik al een tijdje in mijn bezit had. Het was een lastige zaak, gezien er alleen gegil uit kwam, maar ik was vastberaden erachter te komen. Ik had het nodig om deze opdracht door te komen. Het was een saaie dag, dus ik zat wat huiswerk te maken in de bibliotheek, tot mijn concentratie –die toch niet in overvloed was- verbroken werd door naderende voetstappen. Ik keek even op en zag Viktor Krum mijn richting opkomen.
‘Evanthe,’ zei hij met zijn Bulgaarse naam, terwijl hij mijn hand vastpakte en er een zoen opdrukte. Ik bloosde van deze aandacht en keek hem glimlachend aan.
‘Wat is er, Viktor?’
Hij keek even schichtig om zich heen, alsof hij me iets geheims ging vertellen en keek me toen grijnzend aan. ‘Ik weet wat je met het gouden ei moet doen.’
Vragend keek ik hem aan, brandend van nieuwsgierigheid, ik wilde dolgraag weten hoe dit ei openging. Hij keek mysterieus terug, maar trok toen toch eindelijk zijn mond open.
‘Je moet hem onder water houden,’ legde hij uit.
Ik keek hem dankbaar aan, ‘Heel erg bedankt Viktor, echt waar. Hoe kan ik je ooit bedanken?’
Hij keek me bedenkelijk aan, maar begon toen ineens te grijnzen.
‘Hermy-own-ninny,’ mompelde hij toen.
Ik keek hem even vragend aan, maar kwam algauw tot de conclusie dat hij Hermione bedoelde. Hij wilde dat ik hem zou koppelen aan Hermione, terwijl ik juist van plan was om haar aan Ron te koppelen.. Dit werd een lastige opgave.
‘Ik zal mijn best voor je doen,’ glimlachte ik toen toch maar.
Hij knikte dankbaar en knipoogde toen, waarna hij zich omdraaide, ‘Tot ziens, mooie Evanthe.’
Verbaasd keek ik hem na. Wat een casanova.

Euforisch liep ik door de leerlingenkamer van Gryffindor, hopend Fred ergens te vinden. Ik had het hele kasteel al afgezocht, maar nergens was hij te vinden. Het gouden ei had ik ondertussen al opgehaald en onder mijn arm geklemd, waarmee ik nu dus rond liep te zeulen –dat ding was ook nog eens zo zwaar als wat. Eindelijk merkte ik een pluk oranje haar op. Fred, George, Angelina, Lee en Katie zaten lachend met zijn allen voor de open haard, dus ik plofte meteen op Fred zijn schoot neer. Ik begroette iedereen even en negeerde Fred die zogenaamd pijnlijk begon te kreunen onder mijn gewicht. Ik draaide me even naar hem toe.
‘Ik heb net even met Viktor gepraat,’ begon ik.
‘Wat deed jij met Viktor?’ vroeg Fred wantrouwend.
‘We hebben even seks gehad in het verboden bos en hebben toen wat zitten roddelen over jou,’ meldde ik sarcastisch.
‘Sinds wanneer hou jij van Bulgaren?’ grijnsde hij terug.
Ik sloeg hem even op zijn hoofd en grijnsde toen, ‘Dat zou ik Ron toch nooit aandoen, we weten hoe verliefd hij op Viktor is.’
‘Wat doe je trouwens met dat ei onder je arm?’ vroeg hij verward, toen hij eindelijk het gouden ei onder mijn arm opmerkte.
‘Dat was dus net wat ik wilde vertellen. Kom nou maar gewoon mee.’
Ik pakte hem aan zijn arm vast en sleurde hem mee, door het kasteel heen. We gingen verschillende trappen op en door gangen, tot we op de vijfde verdieping waren aangekomen. Ik stopte voor het standbeeld en mompelde het wachtwoord, die ik via via gehoord had. Fred keek me verward aan, maar ik wuifde het weg en liep naar binnen. Ik zette het ei voor het zwembad neer, wat zich ook in de badkamer bevond en begon mijn kleren uit te trekken. Natuurlijk had ik mijn bikini voor deze gelegenheid al aangetrokken, maar had Fred niet gewaarschuwd, waardoor hij geen zwemkledij bij zich had. Ik draaide me even om en zag Fred grijnzend mijn lichaam in zich opnemen, waarna ik hem een knipoog schonk en voorzichtig het water inging. Ik keek Fred even afwachtend aan.
‘Kom je nog, of blijf je daar staan staren? Je wordt er niet jonger op.’
Hij schrok op en trok als een speer zijn kleding uit, tot hij in zijn boxershort voor me stond en ook het water insprong. Hij ging onderwater en trok me aan mijn been naar beneden, waarna ik even een gilletje van schrik slaakte. Wanneer hij weer bovenkwam gooide ik zoveel mogelijk water in zijn gezicht, waardoor hij begon te proesten. Nog even gingen we zo kinderachtig door, tot mijn blik weer op het ei viel.
‘Oké, daar gaan we,’ grijnsde ik.
Ik pakte het ei vast en nam een teug adem, waarna ik onderwater ging. Fred begreep de hint en deed hetzelfde, waardoor we nu beide ademloos onder water waren. Ik opende het ei, en meteen kwamen er melodieuze stemmen uit het voorwerp. Het waren de Meermensen. Ze begonnen te zingen en het volgende versje was te horen.

"Wil je ons vinden, zoek ons lied.
Boven de grond zingen wij niet.
En denk eraan, tijdens het speuren,
Wie ons niet vindt, zal dat betreuren.
Je hebt een uur - dus snel beginnen,
Wat we roofden kun je dan herwinnen.
Maar na dat uur verstrijkt de tijd:
Te laat, verloren, voor altijd kwijt."

Ik sloot het ei weer en liet mezelf weer boven water komen. Ik keek verwonderd naar Fred, die op dezelfde manier terugkeek. Het ging dus om een opdracht van een uur.
‘De tweede opdracht komt dichterbij,’ zei Fred zenuwachtig.
Ik keek hem peinzend aan, niet in staat om een flauwe opmerking te maken. Ik voelde een bepaalde spanning voor deze opdracht. Er zou iets gaan gebeuren, maar ik wist niet wat. En dat ergerde me; ik was machteloos voor deze opdracht. Ik zuchtte even en liet het gaan. Ik spetterde weer wat met water en algauw zaten we weer in een watergevecht; terwijl ik de spanning in mijn buik probeerde te negeren.