52
Fernando Torres
Midden, echt midden in de nacht, rond een uurtje of 4 werd ik wakker door mijn mobiel die de bekende ringtoon liet horen. Ik kreunde eventjes en maakte mijn armen los van Scarlet haar tedere naakte huid. Mijn handen tasten opzij richting mijn Iphone en gesmoord nam ik op. "Fernando speaking" Fluisterde ik schor door de telefoon heen, op mijn hoeden om Scarlet niet te laten ontwaken uit haar slaap. "Fernando? Fernando!" Was Olalla haar heldere stem die weerklonk vanuit de telefoon. Direct was ik klaarwakker en maakte ik dat ik uit het bed kwam. Ik sloeg de dekens van me af en stapte uit bed, totdat ik tot het besef kwam dat ik geen boxer droeg. "Damn it" Mompelde ik. "Heb je het tegen mij?" Zei Olalla met een klein lachje toen ze mijn klagelijke gevloek hoorde. "Wacht even.." Zei ik snel ik liet mijn Iphone met een klein plofje op het bed vallen en trok snel een boxer over mijn naakte lid. Daarna pakte ik de telefoon weer en liep ik stilletjes, op de tippen van mijn tenen, de kamer uit. "Ja, sorry, ik wou David niet wakker maken" Was mijn, nog steeds nachtelijke schorre stem. "Maa-hoe laat is het daar?" Olalla klonk wat verontschuldigend toen ik eerlijk toe gaf dat het een uurtje of 4 in de nacht hier was. Na duizende keren haar excuses te maken kapte ik haar laatste 'sorry' abrupt af. Schuldgevoelens stroomden omhoog, ik was diegene die eigenlijk 'sorry' moest zeggen. "Waarom belde je eigenlijk?" Kwam er stugger uit dan nodig was. Ik vond het vreselijk dat ik Olalla voor het lapje hield. Ik speelde met haar gevoelens en daar baalde ik van. Ondanks dat ik nog van haar hield, als een goede vriendin, wou ik me zo snel mogelijk 'los' van haar maken. "....Over de bruiloft!" Waren haar laatste woorden die ik opving. Bam, binnen een aantal seconden was ik terug getrokken tot de realiteit. Ik ging over twee weken met Olalla trouwen, zwart op wit. Ik kon geen kant meer op. "Uh? Sorry..nog niet helemaal wakker" Mompelde ik, met lood in mijn schoenen, die ik geen eens aan had. Verplaatste ik me naar de badkamer waar ik mezelf in de spiegel bekeek. De douche deur achter me stond nog wagenwijd los, van het geweldigde en passionele avontuur dat Scarlet en ik gister avond/vannacht hadden beleefd. Opnieuw kwamen de woorden van Olalla maar half over; "Ik heb er zo'n zin in....jij ook?....Fernando?" Ik beet op mijn lip. 'Gedraag je volwassen Fernando, waar ben je toch allemaal mee bezig? Je houd van Olalla, al 2 jaar' Het vredige engeltje daalde met die woorden neer op mijn rechter schouder. 'Je houd van Scarlet, dat weet je, volg je hart, vertel Olalla de waarheid' dit keer kwam er een donker gekleurd engeltje op mijn Linker schouder terrecht. Ik wist het niet, het was onmogelijk. Ik kon toch niet kiezen tussen Olalla én Scarlet? 'Je moet!' Zeiden de twee engeltjes tegelijkerteit. "......kun je niet wat eerder naar huis komen? Nando?" Olalla's stem klonk bezorgd en hopeloos. En de woorden die toen uit mijn mond kwamen waren een grote vergissing, ik wist het zeker; "Ja, ik kom morgen naar huis, kun je een vlucht voor me regelen?" Natuurlijk kon Olalla dat, graag zelfs. "helemaal geweldig, top, ik zie je dan morgen rond een uurtje of 8 's avonds?" Ik knikte, en maakte een instemmend geluidje, tijd om mijn ring maar weer eens op te zoeken. Ik wist dat ik een fout maakte, desondanks had ik voor mezelf besloten dat ik eens een keer iets moest áfmaken, en het mezelf niet zo moeilijk moest maken. Ik zou ik beide gevallen toch wel een van de twee kwetsen. Maar dit keer koos ik álweer voor Olalla. Ik drukte op het rode hoorntje toen Olalla het gesprek had afgesloten met: "Te quierto". Ik bekeek mezelf in de spiegel en schrok me dood van een klap een paar meter verderop, ik zag nog net Scarlet wegstromen met een overvolle gepakte koffer. Ik sloeg mijn ogen neer, wetend dat het toch geen zin had haar achterna te gaan. Ik bedoel; ik had tegen haar gelogen, haar gezegd dat ik altijd bij haar zou blijven. Ik had haar letterlijk bedrogen.
sorry..
Reageer (1)
NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
1 decennium geleden