Twelve.

Zayn Malik.

Ik keek naar Esther, die doodgewoon verder knabbelde aan haar broodje nadat Liam boos de kamer uit was gestormd.
'Ik kan niet geloven dat je dat deed.' siste Danielle opeens, haar woedende ogen leken bijna zwart en ze had haar slanke armen over elkaar geslagen, haar gelakte nagels waren nauwelijks zichtbaar door de vuist die ze maakte. Esther keek verbaasd op met haar broodje nog half in haar mond, ze legde het broodje neer en sloeg verontwaardigend haar vochtige haar over haar schouder, waardoor er een paar druppeltjes water in Louis zijn gezicht vlogen.
'Sorry Louis,' zei ze, terwijl Louis de druppeltjes van zijn gezicht veegde, Esther draaide zich naar Danielle,'ik maakte maar een grapje Daan.' zuchtte ze.
'Nou, het was niet grappig. Waarom doe je nou de hele tijd zo tegen hem?' vroeg ze pissig, een beetje ongelovig knipperde Esther.
'Pardon? Dat jouw vriendje nou zonder reden een hekel aan me heeft is mijn probleem niet. Als een van de jongens het had gezegd had hij waarschijnlijk strak gelegen.' daar had Esther gelijk in, Liam kon altijd wel de humor in dit soort grapjes zien, hij maakte ze zelf vaak ook. Alleen dit keer kon hij het niet hebben.
'Hij heeft geen hekel aan je, hij praat toch tegen je?' zei Danielle verontwaardigd, op een toon alsof Liam zoiets nooit zou kunnen doen. Ik en Niall zakte zo ver mogelijk de stoelen in zodat we zo min mogelijk op zouden vallen, Louis had de tafel al verlaten en Harry volgde de discussie geamuseerd.
'Praten? Hij heeft welgeteld twee zinnen tegen me gezegd terwijl ik hier ben, en die twee zinnen heeft hij waarschijnlijk alleen maar gezegd omdat jij blijft inhameren dat hij aardig tegen mij moet zijn, open voor vijf seconden je ogen Daan, hij mag me gewoon niet en ik vind het best. Maar heb dan het lef om alles op mij af te schuiven.' vanuit mijn ooghoek zag ik Harry lichtjes knikken als teken dat Esther gelijk had, hij durfde het echter niet hard op te zeggen omdat Danielle dan zou flippen. Niall voelde de woede uitbarsting al aankomen en wou opstaan maar Danielle duwde hem weer in zijn stoel, ik zakte nog wat verder onderuit.
'Ik blijf inhameren dat mensen aardig tegen je moeten zijn omdat anders niemand tegen je praat, je bent sociaal gestoord geworden sinds Elise dood is. Serieus Esther, ik nam je mee zodat je niet in je eentje thuis zou zitten en dan flik je me dit. Dus kap met je aanstellen en ga alsjeblieft verder met je leven.'
Iedereen keek geschrokken naar Danielle, omdat we simpelweg niet kunnen geloven dat ze zoiets heeft gezegd. Toen draaide ik mijn hoofd met een ruk naar Esther, die Danielle sprakeloos aankeek terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Toen struikelde ze van haar stoel af, rende weg van de tafel en gooide met een klap de deur dicht. Toen barstte de bom pas echt los. Danielle zakte jankend in elkaar maar niemand besteedde aandacht aan haar, Niall staarde nog steeds verbouwereerd naar de deur en Harry en ik stonden naar Danielle te schreeuwen. Door het lawaai kwamen Liam en Louis de kamer in rennen, na een blik op het tafereel begon Liam tegen Harry en mij te schreeuwen. Plotseling dook iedereen een beetje in elkaar door het loeiharde geluid dat Louis produceerde met de twee pannendeksels in zijn handen.
Louis stond triomfantelijk op een stoel, omdat het enige geluid wat je nog hoorde het zachte gesnik van Danielle was.
'Kan iemand mij nu meteen uitleggen wat er in godsnaam is gebeurd?'